Ελπίδα μας η κατάρρευση των συνομιλιών

Mα τόσα προσχέδια τι να πρωτοδιαλέξει κανείς. Θέλεις συνέχιση του μνημονίου αλλά με χαμηλές απαιτήσεις πρωτογενούς πλεονάσματος παίρνεις το πρώτο«draft» του Μοσκοβισί. Δεν θέλεις μνημόνιο αλλά είσαι διατεθειμένος να αποδεχτείς πλεόνασμα 4.5% παίρνεις το δεύτερο. Θέλεις το πλήρες πακέτο του Ντάισελμπλουμ μαζί με ιδιωτικοποιήσεις και πετσόκομμά συντάξεων; Και αυτό υπάρχει....

...

Βέβαια υπάρχουν draft και draft… που λέει και ο λαός μας. Προφανώς το κατάπτυστο προσχέδιο που παρουσίασε ο Ντάισελμπλουμ, κατ’ εντολή...

του Βερολίνου, ήταν γραμμένο με μοναδικό στόχο να οδηγήσει σε κατάρρευση των συνομιλιών.

Μήπως όμως αυτό σημαίνει ότι η πρόταση Μοσκοβισί ήταν καλύτερη; Η απάντηση είναι ότι επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε λάθος σημεία του κειμένου. Είτε μας προσφέρουν επέκταση του σημερινού προγράμματος είτε όχι, όλα ανεξαιρέτως τα κείμενα ζητούν δυο πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις: την ύπαρξη πρωτογενούς πλεονάσματος και την αποδοχή όλων των δανειακών δεσμεύσεων.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Πρωτογενές πλεόνασμα 4.5 (ή ακόμη και 1.5% που αντιπροτείνει η ελληνική κυβέρνηση) σημαίνει λιτότητα σε μια ήδη καταρρακωμένη οικονομία εκτός αν πιστεύουμε ότι θα βρεθούν τόσο γρήγορα τα χρήματα από άλλες πηγές καθώς οι πλούσιοι θα αρχίσουν να πληρώνουν τους φόρους που δεν πλήρωσαν τους δυο τελευταίους αιώνες ύπαρξης του ελληνικού κράτους.

Αντίστοιχα η αποδοχή των δανειακών δεσμεύσεων σημαίνει οριστική εγκατάλειψη της προεκλογικής υπόσχεσης για «τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους». Εγκατάλειψη δηλαδή της μοναδικής μεθόδου που επέτρεψε σε χώρες από την Αργεντινή μέχρι τη Ρωσία και από την Ισλανδία μέχρι την μεταπολεμική Γερμανία να ορθοποδήσουν.

Όποιο πρόγραμμα και αν ακολουθήσουμε λοιπόν, οι δυο αυτοί όροι εξασφαλίζουν ότι θα είναι ένα ακόμη πρόγραμμα λιτότητας. Και μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να τα βάλει με τα μεγαθήρια της Ε.Ε και των δανειστών όταν κανένας ευρωπαίος ηγέτης δεν βγήκε να τον στηρίξει ανοιχτά, θα ρωτήσουν ορισμένοι.

Δυστυχώς, για τους πιο μετριοπαθείς της νέας κυβέρνησης, το ίδιο το κόμμα απέδειξε ότι μπορεί και πρέπει. Ίσως για πρώτη φορά στην μεταπολεμική ιστορία της Ελλάδας οι πολίτες αισθάνονται (ασχέτως αν έχουν δίκιο) ότι η κυβέρνηση, τούς μιλάει με ανοιχτά χαρτιά και γι’ αυτό είναι έτοιμοι να την στηρίξουν ακόμη και στους δρόμους.

Εικόνες που μέχρι σήμερα βλέπαμε μόνο στις αριστερές χώρες της Λατινικής Αμερικής επαναλαμβάνονται (έστω και σαν φάρσα) στην Ελλάδα. Τα ίδια κομματικά στελέχη που θα ήθελαν να σημάνουν άτακτη υποχώρηση έκαψαν τις γέφυρες επιστροφής με την αξιοπρεπή συμπεριφορά των πρώτων ημερών διακυβέρνησης.

Παράλληλα, παρά το γεγονός ότι κανένας ευρωπαίος ηγέτης δεν μας στηρίζει ανοιχτά, η κυβέρνηση με τη στάση της ανέδειξε ορισμένες μικρές αλλά υπαρκτές ρωγμές στην Ευρώπη (κυρίως μεταξύ Γαλλίας και Γερμανίας) και συγκίνησε εκατομμύρια ανθρώπους στην ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Το να ζητάμε να μας στηρίξουν πολιτικά και οικονομικά οι ευρωπαίοι ηγέτες είναι σαν να περιμέναμε στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο υποστήριξη από τις χώρες που τελούσαν υπό γερμανική κατοχή. Δεν θέλουμε την βοήθεια αλλά ούτε καν την ανοχή ηγετών που λειτουργούν σαν υπάλληλοι τραπεζών. Θέλουμε την στήριξη των λαών και αυτή μπορούμε να την κερδίσουμε.

Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν εδώ που φτάσαμε. Από τη μια υπάρχει η λύση της αξιοπρέπειας, που ονομάζεται διαγραφή του χρέους, και υπόσχεται θεαματική ανάκαμψη – ύστερα όμως από μια πολύ δύσκολη περίοδο προσαρμογής (με ορατό το ενδεχόμενο ακόμη και της εξόδου από το ευρώ). Και υπάρχει και η λύση της υποτέλειας που θα φέρει με βεβαιότητα τη χώρα στα επίπεδα της υποσαχάρειας Αφρικής.

Η δεύτερη επιλογή κυκλοφορεί και σε draft.

Αρης Χατζηστεφάνου

Larissa24.gr

Click here to