Παρίσι: κοινή άσκηση προσομοίωσης ακραίων καταστάσεων;

Τον Μάϊο του ’14, στο επικαιροποιημένο μνημόνιο που υπέγραψαν, οι κ.κ. Σαμαράς, Στουρνάρας και Προβόπουλος, είχαν αποδεχτεί την εκτίμηση της τρόικα ότι οι εκποιήσεις κατοικιών των Ελλήνων θα είναι ένα μέσο «εκσυγχρονισμού» για την διαχείριση των εσόδων του κράτους, σχετικά με την αντιμετώπιση του ολοένα διογκούμενου χρέους των πολιτών, που τότε ήταν 66,4 δις και σήμερα έχει ήδη φτάσει τα 68 δις.
Επιπλέον, προσδιοριζόταν το 1/3 της αντικειμενικής αξίας σαν τιμή ...

...εκκίνησης – αν δεν υπήρχε χαμηλότερη προσφορά! Και αν το σπίτι του οφειλέτη τελικά εκποιόταν, αλλά το χρέος του ήταν μεγαλύτερο από την τελική τιμή, τότε ο πολίτης, παρότι θα έχανε πιθανά ακόμα και την πρώτη του κατοικία, θα εξακολουθούσε να χρωστά στο κράτος την διαφορά (Εικόνα).


Εικόνα. Οι υπογραμμίσεις με κόκκινο είναι δικές μας. Η υπογράμμιση με μαύρο υπήρχε στο κείμενο.

Η δυνατότητα εκποίησης της κατοικίας από το κράτος και μάλιστα αδιάκριτα, ακόμη και για μικρομεσαίους οφειλέτες που δεν έχουν χρήματα, είναι μία από τις πιο αντιπαραγωγικές και αντιδημοκρατικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες έχουν δεσμευτεί μέχρι σήμερα οι κυβερνώντες.

Οδηγεί έμμεσα και στην δήμευση της κινητής περιουσίας των μικρομεσαίων Ελλήνων, που θα κληθούν με το πιστόλι στον κρόταφο να πληρώσουν, στερώντας παράλληλα την αγορά από τα τελευταία υπολείμματα ρευστότητας. Και οδηγεί βέβαια αυτούς που δεν έχουν πλέον καμία ρευστότητα, στην απόγνωση, την απελπισία και το περιθώριο.

Συνεχίζει, έτσι, να τροφοδοτεί την δεύτερη μεγαλύτερη αναδιανομή εισοδήματος ολιγαρχικού τύπου, που συμβαίνει στην χώρα μετά το χρηματιστήριο. Αντί να αποκαθίσταται σταδιακά η φορολογική δικαιοσύνη, θεριεύει η οικονομική ανισότητα, που γίνεται πλέον μετρήσιμη, προκλητική και καυγαλέα.

Σύμφωνα με τις Εκθέσεις του WEALTH-X για τον παγκόσμιο μεγάλο πλούτο, στην Ελλάδα, τις χρονιές που έσκαγε στην κοινωνία η μεγάλη οικονομική κρίση, από το 2011 μέχρι το 2013, η ελληνική ολιγαρχία του πλούτου κυριολεκτικά θησαύριζε (Πίνακας).


Πίνακας. Ελλάδα: Μεγάλος πλούτος 2011-2013

Μια χούφτα συμπολίτες μας, ούτε καν 5 στους 100.000, διαθέτουν πλούτο, που ενώ το 2011 ισοδυναμούσε με το 18,4% του ΑΕΠ της χώρας, έφτασε το 2013 να ισοδυναμεί με το 25,3% του ΑΕΠ! Σε αυτό το ίδιο χρονικό διάστημα, που το ΑΕΠ της χώρας συρρικνώθηκε κατά 26,4 δις ευρώ, αυτοί οι Έλληνες αύξησαν τον πλούτο τους κατά 7,7 δις ευρώ(20%)!

Ειδικά για το 2013 σε σχέση με το 2012, η Ελλάδα ήταν η δεύτερη χώρα στην ευρωζώνη όσον αφορά την ποσοστιαία αύξηση του αριθμού των δισεκατομμυριούχων της μετά την Γερμανία, και πρώτη όσον αφορά την ποσοστιαία αύξηση του πλούτου τους!

Η οικονομική και κοινωνική ζωή στον τόπο μας κινδυνεύει πλέον ορατά να πάρει τριτοκοσμικές διαστάσεις. Η χώρα συνεχίζει να πετά στον μνημονιακό της αέρα με την κυβέρνηση στον ρόλο του αυτόματου πιλότου, αλλά τα καύσιμα και το οξυγόνο της προπαγάνδας λιγοστεύουν.

Οι κυβερνώντες έχουν πρακτικά παραιτηθεί από κάθε ειλικρινή προσπάθεια να αλλάξουν κατεύθυνση στα πράγματα: να εξυγιάνουν τον δημόσιο τομέα, να φορολογήσουν δίκαια και όλους, να πάψουν να συνεταιρίζονται με την μιντιο-επιχειρηματική διαπλοκή.

Το μόνο που μεθοδεύουν με κάθε μέσο είναι να παρατείνουν την παρουσία τους στην κυβέρνηση και να κρατούν τις ισορροπίες με τους ξένους παρά τις κατά συρροήν αθετήσεις των δεσμεύσεων τους. Και όσο μπορούν, χρησιμοποιούν τα ΜΜΕ για να παραπείσουν την ζαλισμένη και απηυδισμένη κοινωνία ότι διαπραγματεύονται για ζητήματα που έχουν ήδη αποδεχτεί με την υπογραφή και την ψήφο τους.

Διαπραγμάτευση για μια επουσιώδη και προσωρινή χαλάρωση, επισείοντας παράλληλα στους ξένους τον κίνδυνο των πρόωρων εκλογών και την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, μπορεί να γίνεται. Αλλά είναι φανερό ότι οι Ευρωπαίοι και η τρόικα δεν συζητούν την ελάφρυνση του χρέους αν δεν γίνει πολιτικό ξεκαθάρισμα στην χώρα. Και ειδικά, όταν οι κυβερνώντες τείνουν να συρρικνωθούν στο 20-25% και η εκλογή προέδρου να μην ενδιαφέρει κανέναν στην κοινωνία.

Και αυτό το τελευταίο είναι φυσικό αφού κανείς φορολογούμενος πολίτης δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος, που θα υπογράφει πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, οι οποίες εντέλει θα του περιορίζουν άδικα ή θα του καταστρέφουν την ζωή.

Στην ουσία η διαπραγμάτευση που ξεκινά στο Παρίσι, δεν γίνεται ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση. Η διαπραγμάτευση γίνεται ανάμεσα στην κυβέρνηση και την ελληνική κοινωνία.

Στην τρόικα, η κυβέρνηση, απλά θα προσομοιώσει όλες τις ακραίες καταστάσεις, που θα μπορούσαν να συμβούν στην χώρα αν οι ξένοι δεν αποδεχτούν για άλλη μια φορά την αναξιοπιστία της. Έτσι θα εκβιάσει πάλι για ανοχή, αλλά και για κοινή δράση. Ούτως ή άλλως, το πλεόνασμα-φούσκα, δεν μπορεί να συνεχίσει για πολύ να είναι μετρήσιμο μέγεθος για τεχνοκράτες, που η ζωή τους είναι πίνακες και αριθμοί.

Θα υπάρξει άραγε πολιτικός συμβιβασμός υπό τον φόβο της αυθόρμητης κοινωνικής αναταραχής ή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ και της επίσης ανερχόμενης ΧΑ; Η προϊστορία και η δυναμική των πραγμάτων στην βάση της κοινωνίας δεν προδιαθέτουν για κάτι τέτοιο.

Πάντως αν το Παρίσι επιλέχτηκε για επικοινωνιακούς λόγους μάλλον ή ιδέα δεν ήταν τόσο καλή. Με την πρόσφατη κυβερνητική κρίση στην Γαλλία ήρθε στο φως όχι μόνο η ενδοκυβερνητική αμφισβήτηση για τις επιλογές του Ολάντ, που εκφράζουν την γερμανική οικονομική πολιτική στην Ευρώπη, αλλά και μια δημοσκόπηση που έλεγε ότι το 75% των Γάλλων δεν εμπιστεύεται τη νέα κυβέρνηση.

Το Παρίσι, είναι τελικά και αυτό αφιλόξενο, για τον συμβολισμό που εκπέμπουν ελληνική κυβέρνηση και τρόικα…

Φωτο: από την ταινία Catch-22

Δ. Τρικεριώτης

Click here to