"Κι εμείς.... μπανιστιρτζήδες της ζωής!"

   Είπα να πρωτοτυπήσω λιγάκι σήμερα και να ξεφύγουμε λιγάκι από τα σοβαρά που συμβαίνουν γύρω μας και να κοιτάξουμε και αυτά που συμβαίνουν μέσα μας.

   Από τα "καθ' όλου" στα "καθ' έκαστα" που έλεγε και ο Αριστοτέλης...

   Τριγυρνάμε στην πόλη λοιπόν όλοι μας, άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και ζητάμε μια ματιά, ένα άγγιγμα, ένα χαμόγελο για να φτιάξει η μέρα μας.

   Έστω και σαν ψευδαίσθηση!

   Κάνουμε όνειρα προσωπικά χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε άλλους ανθρώπους σ΄αυτά, λες και η ζωή μας δόθηκε για να τη .....

....ζήσουμε με γνώμονα το κέρδος, την αυτοικανοποίηση της ατομικής επιτυχίας, την κοινωνική ανέλιξη.

   Ξεχνάμε ότι η ζωή είναι ένα τεράστιο πεδίο απόλαυσης των χυμών της.

Είναι ψυχική υγεία και λύτρωση. Είναι αμαρτία και "σταύρωση". Είναι αλήθεια και ψέμα μαζί. Είναι τραγούδι και σιωπή μαζί.

   Είμαστε ένα μάτσο ξεχαρβαλωμένες κιθάρες που θα έλεγε κι ο Καρυωτάκης και παίζουμε όλοι ξεκούρδιστα και παίζουμε όλο και πιο δυνατά προκειμένου το δικό μας φάλτσο να ακουστεί περισσότερο απ το φάλτσο του διπλανού μας και να γελάσουμε χαιρέκακα με αυτό.

   Δεν επιδιώκουμε να κουρδιστούμε με τις υπόλοιπες κιθάρες και να βγάλουμε μαζί μια όμορφη μελωδία την οποία και θα απολαύσουμε εκείνη τη στιγμή και θα τη θυμόμαστε καιρό μετά σφυρίζοντάς την ανέμελοι και ευτυχείς.

   Τραγουδάμε όλοι ένα δικό μας σκοπό τόσο φ΄λτσα ούτως ώστε να μην μπορεί κανείς άλλος να μας ακολουθήσει στη μελωδία μας και να αισθανόμαστε μοναδικοί, σημαντικοί, ήσυχοι.

   Μια τρέλα μας καταδιώκει κάθε μέρα. Η τρέλα του άγχους των προσωπικών επιδιώξεων, που -αλήθεια- πόσο απέχουν από αυτά που ονειρευόμασταν μικροί καθώς κλείναμε τα μάτια!

   Δε θέλουμε πια να μοιραζόμαστε. Να μοιραζόμαστε γέλιο και κλάμα. Λύπη και χαρά. Ζωή και θάνατο. Χτίζουμε ένα τοίχο γύρω μας τόσο ψηλό ώστε να μην μπορεί κανείς να σκαρφαλώσει και να δει τι κρύβεται πίσω απ αυτόν. Και ακόμα και να σκαρφαλώσει αυτάρεσκα πιστεύουμε ότι μόλις φτάσει στην κορυφή του τοίχου θα ζαλιστεί και θα πέσει.

   Αυτοί είμαστε. Ένα μάτσο ξεχαρβαλωμένες κιθάρες, λιωμένοι στη συνήθεια της καθημερινότητας, φοβισμένοι στην ιδέα της ύπαρξης και άλλων στη ζωή μας, αλλαγμένοι στο βωμό της συναισθηματικής αλλοτρίωσης.

   Ψεύτες απέναντι στους εαυτούς μας. Προδομένοι απ' τη σκληρή πραγματικότητα, που διέψευσε το παιδικό όνειρο μιας ζωής γεμάτης χαμόγελο, λιβάδια, τρέξιμο και αισιοδοξία αι εγκλωβισμένοι σε έναν κυκεώνα αλληλένδετων λαθών και συμπεριφορών που μας βουλιάζουν ολοένα στο βούρκο της ψευδαίσθησης της αυτάρκειάς μας.

    Οι φίλοι είναι απλά οχήματα κοινωνικής αναγνώρισης ή αναρρίχησης.

    Οι ερωτικοί σύντροφοι είναι παρτενέρ εκπλήρωσης φαντασιώσεων, που τελικά ποτέ δεν εκπληρώνονται.

    Η οικογένεια είναι οικονομικός και ηθικός αιμοδότης, αλλά τη βαριόμαστε.

    Η δουλειά είναι ένα καθημερινό κάτεργο που φυλακίζει κάθε δημιουργικότητά μας.

Κι εμείς;

    Εμείς δεν είμαστε παρά κομπάρσοι στο φιλμ τη ζωής μας, της οποίας το σενάριο έγραψαν άλλοι για μας χωρίς εμάς και συμμετέχουμε παρατηρώντας γύρω μας τους οπερατέρ, τουυς ηθοποιούς και τους τεχνικούς να τρέχουν σαν τρελοί γύρω μας κι εμείς να αγχωνόμαστε μη και ξεχάσουμε τα λόγια που μας έχουν υπαγορευτεί.

Και να τα ξεχάσουμε ακόμη όμως, θα υπάρχει πάντα κάποιος υποβολέας να μας τα θυμίζει.

   Στη ζωή υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι:

αυτοί που τη ζουν και

αυτοί που την παρατηρούν

Αυτοί που παρατηρούν τη ζωή ξέρουν ποια λάθη πρέπει να αποφύγουν αλλά δε θα τα κάνουν ποτέ, γιατί θα προλάβουν να τα απολαύσουν αυτοί που ζουν τη ζωή.

"Κι εμείς.... μπανιστιρτζήδες της ζωής!"

Πηγή