Η απογοήτευση, ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν δώσει τη θέση τους στο θυμό και την οργή

Δεκέμβριος 2010 , η Ελλάδα είχε αρχίσει να νιώθει τις πρώτες βαριές συνέπειες της κρίσης. Τοτε κυριαρχούσε η αντίδραση για τον κομμένο 13ο και 14ο μισθό.

Δεκέμβριος 2011, η Ελλάδα αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η κρίση ήρθε για να μείνει. 
Κάθε μήνα προστίθενται μερικές χιλιάδες άνεργοι. Τα μαγαζιά έρημα, οι ταβέρνες ανοίγουν μόνο τα Σαββατοκύριακα. Οικογένειες αναγκάζονται να περιορίσουν ή και να κόψουν τις ξένες γλώσσες ή τις προπονήσεις των παιδιών τους, καθώς το εισόδημα δεν φτάνει (όσες το έχουν ακόμη).

Την ίδια ώρα αποκαλύπτεται ότι χιλιάδες Έλληνες έχουν βγάλει από μερικές χιλιάδες ως μερικά εκατομμύρια ευρώ σε ξένες τράπεζες. Οι ελληνικές τράπεζες έχουν ξεμείνει από ρευστότητα και δεν δανείζουν ακόμη και καλούς, μέχρι πρότινος, πελάτες τους. 

Ετσι, οι επιχειρήσεις απολύουν ή και κλείνουν.

Την ίδια ωρα τα έσοδα από τη φοροδιαφυγή είναι βαλτωμένα, δεν έχει πουληθεί ούτε μια δημόσια επιχείρηση και δεν έχει......

......ανοίξει κανένα κλειστό επάγγελμα.

Η απογοήτευση, ο φόβος και η ανασφάλεια έχουν δώσει τη θέση τους στο θυμό και την οργή. Οι διαδηλώσεις των «αγανακτισμένων» ξεφούσκωσαν.

Ο Παπανδρέου κι ο Σαμαράς έφτιαξαν την κυβέρνηση Παπαδήμου. Η Μέρκελ έδεσε την Ευρωζώνη χειροπόδαρα στο άρμα της σιδερένιας δημοσιονομικής πειθαρχίας.

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι, την επομένη των εκλογών, η χώρα –πέρα από το οικονομικό- θα αντιμετωπίσει και απόλυτο πολιτικό αδιέξοδο. Όλα τα πιθανά σενάρια σχηματισμού κυβέρνησης είναι εκ των προτέρων υπονομευμένα.

Η χώρα καλείται να αντέξει μέσα στο ενιαίο νόμισμα- το θέλει, φαίνεται, η πλειονότητα των πολιτών-αλλά δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί να τα καταφέρει. Δεν υπάρχει ηγεσία η οποία θα εμπνεύσει εμπιστοσύνη. Και η απώλεια της εμπιστοσύνης είναι μεγαλύτερο κακό από την επιβολή θυσιών. Διότι χωρίς εμπιστοσύνη ουδείς πιστεύει ότι οι θυσίες θα πιάσουν κάποια στιγμή τόπο.

Δεκαετίες ανευθυνότητας στη διαχείριση των δημόσιων πραγμάτων, σπατάλη και διαφθορά, μαζί με την εμπέδωση προκλητικών συμπεριφορών (οι μισοί Ελληνες έκλεβαν τους άλλους μισούς) οδήγησε στο σημερινό κατάντημα.

Οι ηγεσίες δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στο «στράτευμα», που εμφανίζεται απογοητευμένο και χωρίς δυνάμεις πλέον. Κερδίζονται, έτσι, οι μάχες που απομένουν (και απομένουν πολλές);

Ας αφήσουμε την απάντηση για την άλλη φορά, με την ελπίδα ότι το εορταστικό πνεύμα θα φέρει κάποιον αέρα αισιοδοξίας.

του Γιώργου Καρελιά