.. να μείνουν οι ελπίδες στέρεες, ν’ αυγατίσουν οι ελπίδες…

Παράταξαν το στρατό, στολές εκστρατείας, οπλισμός μάχης….Αμίλητοι, ύφος άγριο, έτσι διατάχθηκαν μα…Βλέμμα ανήσυχο, υποψιασμένο, στάζει αγωνία. 

Από δω άντρες νέοι, άμισθοι, ίδιο ύφος, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, σφαίρα στη θαλάμη,

Απέναντι νέες και νέοι οργισμένοι, οι γροθιές υψωμένες, γυναίκες με μαντίλες και άλλες χωρίς μαντίλες, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, οι γροθιές υψωμένες, Ψωμί, κραύγαζαν, αξιοπρέπεια, κραύγαζαν, έξω οι τύραννοι, κραύγαζαν,

Άντρες ΠΡΟΣΟΧΗ, παγωμένο το παράγγελμα, σκόρπησαν ξετρελαμένα τα πουλιά που συμμετείχαν στα συνθήματα,  σίγησε ο δρόμος, φάνηκαν οι σταγόνες της αγωνίας…

Η ιστορία στάθηκε  για μια στιγμή στο πέρασμά της..

Ξεχώρισε ο νέος, κατέβασε τη γροθιά του όρμισε......
.....πάνω στους ένστολους, αγκάλιασε το φαντάρο, κατέβηκαν οι γροθιές, γλύκαναν τα βλέμματα, χαλάρωσαν τα τεντωμένα κορμιά..

Από δω οι φαντάροι, νέοι, άμισθοι, ίδιο χρώμα, ίδιο αίμα, ίδιες στολές, βλέμμα γλυκαμένο, από κει τ’ αδέρφια τους, τα γονικά τους, οι κοπελιές τους, αγκαλιάστηκαν σφιχτά, φάνηκαν τα δάκρυα, Ψωμί, αξιοπρέπεια, να φύγουν οι τύραννοι, κραύγαζαν αντάμα

Διάβηκε η ιστορία….φύγανε κάποιοι τύραννοι

Τυνησία μέρα αδελφοσύνης, δεκατέσσερις του Γενάρη….. να μείνουν οι ελπίδες στέρεες, ν’ αυγατίσουν οι ελπίδες…

Αντώνης Κακαράς, συγγραφέας

Πηγή