Ένα ποτάμι ανθρώπινου πόνου… Και μια μεγάλη αγκαλιά στην Κόνιτσα ....ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ

Μάτια γεμάτα απορίες... Πρόσωπα σφιγμένα.. Κουρασμένα. Μικρά παιδιά που κλαίνε.. Νεογέννητα που αναζητούν αγκαλιά.. Ανάπηροι με τα σημάδια του πολέμου στο κορμί τους!

Είναι οι πρώτοι 162 Σύριοι, που έφτασαν στην Ήπειρο. Και η ακριτική Κόνιτσα, μια πόλη που άνοιξε την αγκαλιά της μετά την μικρασιατική καταστροφή για να δεχθεί εκείνους που έφταναν από την άλλη πλευρά του Αιγαίου, μια πόλη που άνοιξε την αγκαλιά της, στις αρχές τις δεκαετίες του ενενήντα για να δεχθεί εκείνους που έφταναν από την άλλη πλευρά των συνόρων, ήταν σαν έτοιμη από καιρό... 

Άνοιξε και πάλι την πιο ζεστή της αγκαλιά, για να την προσφέρει απλόχερα, σε γυναίκες και παιδιά, σε μικρούς και μεγάλους.

Όλη τους η περιουσία, στα λίγα υπάρχοντα που κατέβασαν από το λεωφορείο..

Όλη τους η περιουσία έμεινε πίσω.. Στην πατρίδα που κάποτε θα ήθελαν να επιστρέψουν.

Και όλη τους η ελπίδα.. Η ελπίδα να ανοίξει η αγκαλιά της Ευρώπης, όπως άνοιξε της Ελλάδας, και να τους δεχθεί..

Μόνο ευχαριστώ για τους Έλληνες, είχαν να πουν οι πρόσφυγες που έφτασαν στο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας.

Για όλους τους Έλληνες, γιατί αυτό που ζουν εδώ είναι μοναδικό..

Και μία κραυγή απόγνωσης, μία την Ευρώπη του πολιτισμού.

Οι 162 πρόσφυγες είχαν φτάσει το πρωί από τα νησιά του Αιγαίου στο λιμάνι του Πειραιά.

Κι από κει με λεωφορεία στην Κόνιτσα.

Το Κέντρο Παιδικής Μέριμνας, μέσα σε ελάχιστο χρόνο, έγινε ένας ζεστός και φιλόξενος χώρος. Δούλεψαν πολλοί ώστε όλα να είναι έτοιμα για την στιγμή της άφιξης.

Και ήταν..

Μία κουζίνα στρωμένη με ένα πιάτο ζεστό φαγητό, κι ένα κρεβάτι έτοιμο, με σεντόνια και κουβέρτες.

Κάποιοι χρειάστηκαν γιατρό.. Υπήρχε.

Ήταν όλοι εκεί..

Για να στείλουν το πιο δυνατό μήνυμα. Το μήνυμα της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης..

Και το μήνυμα αυτό, έκανε τα μάτια να γλυκάνουν και τα πρόσωπα να χαμογελάσουν... Έκανε τα αθώα παιδικά μάτια να καρφώνουν κατευθείαν στην καρδιά..

Σ’ αυτά τα μάτια οφείλει η Ευρώπη μια συγνώμη..
 

Πηγή: EpirusPost.gr