Κάθε φορά που ζορίζουν τα πράγματα, αρχίζει η κλασική συζήτηση: «Μήπως δεν βγαίνει το πράγμα;», «μήπως είναι καλύτερα να πάρουμε τα λεφτά που μας δίνει ο Σόιμπλε και να πάμε στη δραχμή;»....
Δεν είναι μόνο πραγματικά απελπισμένοι συμπολίτες μας που κάνουν αυτή τη συζήτηση, είναι και –θεωρητικά– ενημερωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί όσο άλλοι από την κρίση....
Από μιαν άποψη είναι λογικό. Εξι χρόνια είμαστε σε ένα καρυδότσουφλο που πάει κι έρχεται μέσα σε ακραίες συνθήκες. Περιμένουμε όλοι να ακούσουμε από τα μεγάφωνα κάτι οριστικό, κάτι που θα δώσει ένα τέλος στην αγωνία μας, του τύπου «κάντε λίγο υπομονή, το καράβι θα φτάσει σε ασφαλή προορισμό σε έξι μήνες». Τα μεγάφωνα είτε σιωπούν είτε λένε ψέματα. Φτάνουμε στο σημείο που περιέγραφε κάποτε ένας φίλος που είχε δει μια γιαγιά σε καΐκι ενώ μαινόταν η τρικυμία να σταυροκοπιέται και να φωνάζει «άντε να βουλιάξουμε να σωθούμε».
Μάλιστα, ορισμένοι κυνικοί και λάτρεις της συνωμοσιολογίας έχουν κατασκευάσει και μια σχετική θεωρία. Πιστεύουν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο με τους δανειστές και εταίρους και κατόπιν θα γυρίσει να πει στον κόσμο: «Μας δώσατε εντολή έντιμου συμβιβασμού, βρήκαμε απέναντί μας τοίχο. Δεν πάει άλλο, ζητάμε εντολή για ρήξη πραγματική, δηλαδή έξοδο από το ευρώ».
Προσωπικά, απορρίπτω πάντοτε τέτοιες θεωρίες γιατί είναι θελκτικές, αλλά σπανίως συνάδουν με την πραγματικότητα. Η Ιστορία γράφεται με λάθη, με ατυχήματα και σπανίως ακολουθεί κάποιο κρυφό σχέδιο ή τις προδιαγραφές μιας μεγάλης συνωμοσίας. Χρειάζεται, όμως, προσοχή. Ο κίνδυνος να στραφεί η κοινή γνώμη κατά της Ευρώπης και του ευρώ είναι απολύτως ορατός. Θα συμβάλει σε αυτό και η αίσθηση αποκοπής από την υπόλοιπη Ε.Ε. σε περίπτωση που ενεργοποιηθούν τα σενάρια μιας νέας συνοριακής γραμμής στα Σκόπια.
Στιβαρή ηγεσία δεν διαθέτουμε αυτή την ώρα και αν φουντώσει ο αντιευρωπαϊσμός και μαζί η αίσθηση της απελπισίας, εύκολα μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού να μεθάει στο όνομα μιας νέας χίμαιρας, σαν κι αυτές που μας οδήγησαν σε καταστροφές στο παρελθόν. Είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι, τόσο απογοητευμένοι, που το λάθος παραμονεύει...
Προς το παρόν, βέβαια, έχουμε το χειρότερο δυνατό σενάριο: τον ζουρλομανδύα του ευρώ με μια εντελώς δραχμική διακυβέρνηση και αντιμετώπιση της πραγματικής οικονομίας. Και αυτό κάνει ακόμη και λογικούς ανθρώπους που δεν μπορούν να φαντασθούν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης να αναρωτιούνται: «Πού πάμε;».
Δεν είναι μόνο πραγματικά απελπισμένοι συμπολίτες μας που κάνουν αυτή τη συζήτηση, είναι και –θεωρητικά– ενημερωμένοι άνθρωποι που δεν έχουν πληγεί όσο άλλοι από την κρίση....
Από μιαν άποψη είναι λογικό. Εξι χρόνια είμαστε σε ένα καρυδότσουφλο που πάει κι έρχεται μέσα σε ακραίες συνθήκες. Περιμένουμε όλοι να ακούσουμε από τα μεγάφωνα κάτι οριστικό, κάτι που θα δώσει ένα τέλος στην αγωνία μας, του τύπου «κάντε λίγο υπομονή, το καράβι θα φτάσει σε ασφαλή προορισμό σε έξι μήνες». Τα μεγάφωνα είτε σιωπούν είτε λένε ψέματα. Φτάνουμε στο σημείο που περιέγραφε κάποτε ένας φίλος που είχε δει μια γιαγιά σε καΐκι ενώ μαινόταν η τρικυμία να σταυροκοπιέται και να φωνάζει «άντε να βουλιάξουμε να σωθούμε».
Μάλιστα, ορισμένοι κυνικοί και λάτρεις της συνωμοσιολογίας έχουν κατασκευάσει και μια σχετική θεωρία. Πιστεύουν ότι η σημερινή κυβέρνηση θα μας οδηγήσει σε αδιέξοδο με τους δανειστές και εταίρους και κατόπιν θα γυρίσει να πει στον κόσμο: «Μας δώσατε εντολή έντιμου συμβιβασμού, βρήκαμε απέναντί μας τοίχο. Δεν πάει άλλο, ζητάμε εντολή για ρήξη πραγματική, δηλαδή έξοδο από το ευρώ».
Προσωπικά, απορρίπτω πάντοτε τέτοιες θεωρίες γιατί είναι θελκτικές, αλλά σπανίως συνάδουν με την πραγματικότητα. Η Ιστορία γράφεται με λάθη, με ατυχήματα και σπανίως ακολουθεί κάποιο κρυφό σχέδιο ή τις προδιαγραφές μιας μεγάλης συνωμοσίας. Χρειάζεται, όμως, προσοχή. Ο κίνδυνος να στραφεί η κοινή γνώμη κατά της Ευρώπης και του ευρώ είναι απολύτως ορατός. Θα συμβάλει σε αυτό και η αίσθηση αποκοπής από την υπόλοιπη Ε.Ε. σε περίπτωση που ενεργοποιηθούν τα σενάρια μιας νέας συνοριακής γραμμής στα Σκόπια.
Στιβαρή ηγεσία δεν διαθέτουμε αυτή την ώρα και αν φουντώσει ο αντιευρωπαϊσμός και μαζί η αίσθηση της απελπισίας, εύκολα μπορεί κανείς να δει ένα μεγάλο κομμάτι του λαού να μεθάει στο όνομα μιας νέας χίμαιρας, σαν κι αυτές που μας οδήγησαν σε καταστροφές στο παρελθόν. Είμαστε όλοι τόσο κουρασμένοι, τόσο απογοητευμένοι, που το λάθος παραμονεύει...
Προς το παρόν, βέβαια, έχουμε το χειρότερο δυνατό σενάριο: τον ζουρλομανδύα του ευρώ με μια εντελώς δραχμική διακυβέρνηση και αντιμετώπιση της πραγματικής οικονομίας. Και αυτό κάνει ακόμη και λογικούς ανθρώπους που δεν μπορούν να φαντασθούν την Ελλάδα εκτός Ευρώπης να αναρωτιούνται: «Πού πάμε;».
Click here to
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.