Η Ευρώπη μιλάει... ελληνικά

ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΙΣΚΑΚΗ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

​​«Η Ελλάδα είναι η Ευρώπη!» έγραψε σε ολόσωστα ελληνικά στο Twitter ο Γάλλος πρωθυπουργός Μανουέλ Βαλς, θέλοντας να στείλει στους Ελληνες ένα μήνυμα υποστήριξης και να υπενθυμίσει ότι η Γαλλία μάχεται κατά της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη Κατά την ομιλία του Ελληνα πρωθυπουργού στο Ευρωκοινοβούλιο, ορισμένοι ευρωβουλευτές ύψωσαν πλακάτ με τη λέξη ΟΧΙ. Ο οικονομικός συντάκτης του Chanel 4 Πολ Μέισον «έκλεισε» αρνητικό σχόλιό του για όσους επέλεξαν το ΝΑΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα με τη λέξη «γερμανοτσολιάδες» ανεπτυγμένη με ελληνικούς...

... χαρακτήρες. Τον Νοέμβριο 2011, πάλι σε μια στιγμή που «η Αθήνα έπαιζε κορώνα-γράμματα το ευρώ» και ο Γιώργος Παπανδρέου μιλούσε για δημοψήφισμα, η γαλλική Liberation είχε κυκλοφορήσει με εξώφυλλο, στην καρδιά του οποίου με πηχυαίους ελληνικούς χαρακτήρες ήταν γραμμένη η λέξη «Χάος», ενώ σε βελγική εφημερίδα υπήρχε, πάλι στα ελληνικά, η λέξη «κραχ».

H χρήση ελληνικών λέξων, ελληνικών χαρακτήρων από ξένους δημοσιογράφους και ΜΜΕ μοιάζει, κατ’ αρχάς, να υπηρετεί τη σημειολογία του διχασμού που απλώνεται στην Ευρώπη για το ελληνικό ζήτημα. Η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείται με έμφαση ως φορέας πολιτισμού συνήθως από εκείνους που θέλουν την Ελλάδα εντός Ε.Ε. και ως φορέας αποδόμησης από εκείνους που θεωρούν την έξοδο «νίκη». Με την ελληνική λαλιά κατά κάποιον τρόπο συνδέεται τόσο η σωτηρία όσο και ο όλεθρος, όπως η κάθε πλευρά τα εννοεί. Ο ενθουσιασμός ή ο πανικός της αλματωδώς μεταδιδόμενης «επανάστασης» ή «νόσου» σφραγίζεται πάνω στη σάρκα της Ε.Ε. με ελληνικούς χαρακτήρες.

Κατά δεύτερον, δείχνει να υπηρετεί τον υφέρποντα φιλε- ή μισελληνισμό. Δεν είναι μόνο αυτό που δηλώνεται (που θα μας ακολουθεί για καιρό σιδηροπαγές, πέρα από κάθε δυνατότητα να το αποσείσουμε). Είναι κι ότι δηλώνεται στη δική μας γλώσσα, τη μόνη κατάλληλη για τους χρήστες της να περιγράψει την πολύτιμη ουσία μας ή τα ελαττώματά μας, τη λύση του δράματος ή την ολοκλήρωση της τραγωδίας.

Πάντως, αυτή η διάθεση –θετική ή αρνητική– των μη Ελλήνων για «παιχνίδι» με ελληνικές λέξεις προσδίδει στον αγώνα για επιβίωση, όπως αυτή ερμηνεύεται από τον καθένα, μια βαθύτερη πολιτισμική διάσταση, την εξύψωση ή τη σπίλωση της γλώσσας. Δηλαδή της θαυματουργής ενωτικής ουσίας που επανασυνδέει, εν προκειμένω τον Ελληνισμό, με τις καταβολές του, που του εξασφαλίζει τη συνέχεια. Η γλώσσα είναι αυτό που δεν γίνεται να πάρουν από ένα λαό, το όπλο με το οποίο διασφαλίζει την εθνική του υπόσταση. Ανεξάρτητα από το πώς εκλαμβάνεται: ως καμπάνα αφύπνισης, ως λόγος που αντιτάσσει στον χρόνο της απλής διαδοχής γεγονότων τον διδακτικό χρόνο της Ιστορίας, στον παρελθόντα χρόνο των δεινών τον μελλοντικό χρόνο μας νέας αυγής· ή ως ήχος ταυτισμένος με την καθυστέρηση, το λάθος. Διότι, όπως έλεγε ο καθηγητής της Νεοελληνικής Γλώσσας Χ.Λ. Τσολάκης, «οι γλώσσες βρίσκονται στα μπόγια των λαών, ψηλώνουν με το ψήλωμα και συρρικνώνονται με τη συρρίκνωση των σκέψεων και των πολιτισμών των ανθρώπων...». Ας αγωνιστούμε για το ψήλωμα.

Click here to