Η αναγκαστική προσγείωση
Αυτή η πολύ περίεργη περίοδος που διανύουμε έχει και τα καλά της. Η Aριστερά διαδραμάτισε έναν ηγεμονικό ρόλο από το 1974 μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην είχε ποτέ μεγάλα εκλογικά ποσοστά, αλλά η ιδεολογική και πολιτισμική της παντοδυναμία ήταν ...αδιαμφισβήτητη. Εκείνη έδινε τον τόνο, οι υπόλοιποι ακολουθούσαν. Ο τρόπος που αντιμετώπιζε η χώρα τα θέματα νόμου και τάξης, την επιχειρηματικότητα, την εξωτερική πολιτική, την παιδεία είχε τη σφραγίδα της Αριστεράς. Είχαμε, μάλιστα, φτάσει στο σημείο που δεν μπορούσες εύκολα να διακρίνεις ποιος ήταν πίσω από μία δήλωση. Ηταν εξίσου εύκολο να ανήκει σε έναν λαϊκίζοντα μητροπολίτη, έναν δεξιό συνδικαλιστή ή έναν αριστερό ακτιβιστή....
...
Τώρα που ζούμε, λοιπόν, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση γκρεμίζονται με πάταγο ορισμένα από τα ταμπού της μεταπολίτευσης. Σκεφθήκατε ένα δεξιό ή κεντρώο πολιτικό να ευχαριστεί δημοσίως τους Αμερικανούς για τον ρόλο τους στην ελληνική κρίση; Και όμως το έκανε ο κ. Δραγασάκης. Σκεφθήκατε μία κυβέρνηση Ν.Δ. ή ΠΑΣΟΚ να προχωρούσε σε μία συμφωνία, που δεν έχει περάσει από τη Βουλή, για την παραχώρηση στρατιωτικών εγκαταστάσεων στο Ισραήλ; Και όμως το έκανε αυτή η κυβέρνηση.
Η χώρα έπρεπε να έχει προσγειωθεί στον ρεαλισμό εδώ και 20-30 χρόνια. Η πρώτη αριστερή κυβέρνηση την προσγειώνει αναγκαστικά, άτσαλα και χωρίς σχέδιο. Ισως, όμως, να μην υπήρχε άλλος τρόπος και να έπρεπε να περάσουμε από αυτήν την ιστορική διόρθωση. Η Αριστερά που κυβερνά σήμερα θα χρειασθεί να θυσιάσει πολλές ακόμη από τις ιερές αγελάδες της, προκειμένου να αποφύγει την άτακτη οικονομική και γεωπολιτική χρεοκοπία της χώρας. Ηδη υπογράφει και ψηφίζει νόμους, που δύσκολα θα περνούσαν με μία άλλη κυβέρνηση. Αν μείνει στην εξουσία για καιρό θα αναγκασθεί να υπογράψει και να βοηθήσει στην πραγματοποίηση μεγάλων επενδύσεων, που είτε είναι «παγωμένες» είτε κυνηγήθηκαν από τους δικούς της «κομάντο» στο παρελθόν. Ολα αυτά αποτελούν μία βίαιη ιδεολογική ωρίμανση της χώρας. Η επόμενη ή μεθεπόμενη κυβέρνηση θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να χειρισθεί τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις ή μια μεγάλη επένδυση. Η Αριστερά του μέλλοντος θα φωνάζει, αλλά τα ταμπού θα έχουν πέσει.
Ποιος είναι ο κίνδυνος; Το αυτιστικό, υπερκινητικό κτήνος του λαϊκισμού που ταΐσαμε επί 40 χρόνια δεν θα πεθάνει έτσι εύκολα. Το μυαλό εκατομμυρίων απελπισμένων Ελλήνων είναι βαθιά ποτισμένο με θεωρίες συνωμοσίας, μίσος και τα ταμπού της μεταπολίτευσης. Ο κ. Τσίπρας θα δει και αυτός, όπως όλοι όσοι προηγήθηκαν, τα δόντια του κτήνους και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα μπορέσει να το δαμάσει. Ολοι το καβαλάνε για να πάρουν την εξουσία, αλλά εκείνο τους ρίχνει με πάταγο μόλις πάνε να κυβερνήσουν λίγο σοβαρά. Τα ταμπού καταρρέουν, αλλά θα χρειασθεί να περάσουν μερικοί ακόμη ηγέτες από το ροντέο του λαϊκισμού για να προσγειωθούμε για τα καλά...
Click here to
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.