Τα μέτωπα της κάθαρσης

ΓιωργοΣ ΛακοπουλοΣ

Η εξυγίανση της πολιτικής, από τον Καραμανλή στον Τσίπρα.

Κυκλοφορούσε στους πολιτικούς κύκλους στα τέλη της δεκαετίας του ‘80: «Αν ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε στείλει δύο δεξιούς στη φυλακή το 1981, δεν θα...
τολμούσε κανένας πασόκος να βάλει χέρι στο δημόσιο χρήμα». Σε ελεύθερη μετάφραση: η ατιμωρησία των προηγούμενων λειτουργεί ως γέφυρα συγκάλυψης και οδηγεί στις ορέξεις των επόμενων.

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στη θέση που βρέθηκε το 2004 ο Κ. Καραμανλής. Μια από τις δύο εξαγγελίες που τον έφεραν στην εξουσία ήταν η αποκάλυψη της διαφθοράς – η άλλη ήταν η επανίδρυση του κράτους...

... 

Συνεπώς, ένας από τους λόγους για τους οποίους μια νέα κυβέρνηση οφείλει να αποκαλύψει -και να στείλει στη Δικαιοσύνη- τις ατασθαλίες του παρελθόντος, είναι για να προστατευθεί από τον εαυτό της. Διαφορετικά, αργά ή γρήγορα οι δικοί της θα πάρουν τη θέση των προηγούμενων, στο ίδιο σύστημα συναλλαγών κάτω από το τραπέζι...
Από αυτή την άποψη το πρώτο μέσο που έχει στη διάθεσή της η κυβέρνηση Τσίπρα είναι η δημοσιότητα. Να πέσει άπλετο φως σε οτιδήποτε μεμπτό βρέθηκε για οποιονδήποτε - αν βρέθηκε. Αλλά με αποδείξεις και ντοκουμέντα: το ζητούμενο είναι η αλήθεια, όχι να διασυρθούν άνθρωποι. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της Δικαιοσύνης, όχι της κυβέρνησης.
Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται στη θέση που βρέθηκε το 2004 ο Κ. Καραμανλής. Μια από τις δύο εξαγγελίες που τον έφεραν στην εξουσία ήταν η αποκάλυψη της διαφθοράς – η άλλη ήταν η επανίδρυση του κράτους. Δεν τα κατάφερε - για λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Ωστόσο, ο Καραμανλής ονομάτισε θαρραλέα την κυριότερη πηγή της κακοδαιμονίας σε αυτό το θέμα και άφησε ως παρακαταθήκη την περίφημη φράση για τους «νταβατζήδες» που κουμαντάρουν τη χώρα, με την ισχύ του χρήματος και των μέσων ενημέρωσης.
Ο ίδιος έχασε τον πόλεμο απέναντί τους γιατί έχασε την πρώτη μάχη: τον βασικό μέτοχο. Μετά ήταν αργά: το 2007 τον αποδυνάμωσαν με το συγγενές κόμμα που έστησαν δίπλα στη ΝΔ και εν τω μεταξύ είχε να αντιμετωπίσει και τα φαινόμενα διαφθοράς που αναδείχθηκαν επί των δικών του κυβερνήσεων.

Το στοίχημα που έχασε ο Καραμανλής παραμένει το ίδιο για τον Τσίπρα. Συνεπώς, πρέπει να πιάσει το ίδιο νήμα από το ίδιο σημείο, έχοντας -τηρουμένων των αναλογιών- το ίδιο πρόβλημα: ένα κόμμα που δεν μπορεί να τον παρακολουθήσει

Το στοίχημα που έχασε ο Καραμανλής παραμένει το ίδιο για τον Τσίπρα. Συνεπώς, πρέπει να πιάσει το ίδιο νήμα από το ίδιο σημείο, έχοντας -τηρουμένων των αναλογιών- το ίδιο πρόβλημα: ένα κόμμα που δεν μπορεί να τον παρακολουθήσει.
Ωστόσο, όλα θα εξαρτηθούν από την έκβαση της πρώτης μάχης που θα επιλέξει στον ίδιο πόλεμο: την εξυγίανση του πολιτικού συστήματος.
Η κρίση αντιπροσώπευσης, ο αντικοινοβουλευτισμός, η αποστροφή προς την πολιτική πηγάζουν από την κοινή πεποίθηση ότι οι πολιτικοί δεν ενδιαφέρονται για το δημόσιο συμφέρον, αλλά φροντίζουν πρωτίστως για τον εαυτό τους. Τα προνόμια που πήραν μόνοι τους και οι ιδιαίτερες σχέσεις που δημιούργησαν με την οικονομική και μιντιακή εξουσία -επιδιώκοντας την πολιτική τους επιβίωση, τον άνετο βίο και ενίοτε τον πλουτισμό τους- βγάζουν μάτι. Είναι πολλοί πλέον όσοι αποκαταστάθηκαν μέσω της πολιτικής και ορισμένοι μάλιστα κυκλοφορούν ως κήνσορες και ως μελλοντικοί σωτήρες.
Οποιαδήποτε αλλαγή στο πολιτικό σύστημα πρέπει να αρχίσει με την κατάργηση των προνομίων των πολιτικών και κυρίως του νομικού πλέγματος και των συνθηκών που καλλιεργούν τη διαπλοκή τους με τα συμφέροντα. Η αποκοπή τους από κέντρα εξουσίας εκτός πολιτικής είναι προϋπόθεση εξυγίανσης του δημοσίου βίου.
Ο πολιτικός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ως φορέας λαϊκής εντολής και προστάτης του δημοσίου συμφέροντος όταν νταραβερίζεται με την εξουσία του χρήματος. Ειδικά σε περιόδους κρίσης δεν μπορεί να προκαλεί με ποικίλες αυτοεξυπηρετήσεις: γιατί δεν μπορούν π.χ. οι πολιτικοί να πηγαίνουν στη δουλειά τους όπως οι απλοί πολίτες;

Πολιτικοί και μανδαρίνοι έβγαιναν πλουσιότεροι με κάθε υπογραφή που έβαζαν, και μαζί τους διάφοροι διαμεσολαβητές. Από αυτή την άποψη η εξυγίανση της πολιτικής, θα απελευθερώσει και πόρους υπέρ του κράτους

Ασφαλώς υπάρχουν -διαχρονικά- βουλευτές και υπουργοί με αίσθηση καθήκοντος και ευθύνη απέναντι σε όσους τους ανέδειξαν. Αλλά ας μην κρυβόμαστε: η μετακίνηση πλήθους πολιτικών από τον ρόλο του προστάτη του δημοσίου συμφέροντος σε ρόλο προστάτη ιδιωτικών συμφερόντων δεν είναι υπερβολή. Αντίθετα, υπήρξε το θερμοκήπιο στο οποίο δημιουργήθηκε ο «αγροίκος πλούτος» της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, κατά τον εκπληκτικό ορισμό του καθηγητή Διαμαντή Πεπελάση.
Η χώρα δεν χρεοκόπησε γιατί της έλειψαν πόροι και πηγές χρηματοδότησης, αλλά γιατί επί δεκαετίες αυτοί οι πόροι -προερχόμενοι από την εθνική φορολογία και τα κοινοτικά κονδύλια- διοχετεύονταν σε τσέπες. Έγιναν μίζες και υπερκέρδη, μέσω του συστήματος προμηθειών πάσης φύσεως.
Το κράτος αγόραζε τα πάντα πολλές φορές ακριβότερα, με αποτέλεσμα να θησαυρίζουν οι προμηθευτές του, αλλά όχι μόνο: πολιτικοί και μανδαρίνοι έβγαιναν πλουσιότεροι με κάθε υπογραφή που έβαζαν, και μαζί τους διάφοροι διαμεσολαβητές. Από αυτή την άποψη η εξυγίανση της πολιτικής, θα απελευθερώσει και πόρους υπέρ του κράτους και θα ανακουφίσει την υγιή επιχειρηματικότητα.
Η κωμωδία της κυβέρνησης Σαμαρά με τον δήθεν έλεγχο του πόθεν έσχες όσων κυβέρνησαν από το 1974 πρακτικά ήταν πλυντήριο αμαρτημάτων. Ο Τσίπρας θα δείξει σεβασμό προς δημόσιο χρήμα αν κάνει αυτόν τον έλεγχο από την αρχή - για όλους και για όλα.
Άλλωστε, έτσι θα προστατεύσει την κυβέρνηση και το κόμμα του.
Πηγή: thetoc.gr

Click here to