Ουρές σχηματίζονται, εδώ και μέρες, στον τάφο του Αγίου, πλέον, Παΐσιου στη Θεσσαλονίκη. Ουρές και σε πολλά εκλογικά κέντρα την ώρα αιχμής. Χωρίς να το θέλω, η σημερινή ουρά στην οποία βρέθηκα, μου δημιούργησε τον συνειρμό. Αναρωτήθηκα ποιοι είναι οι άνθρωποι που στέκονται δίπλα μου, πόσοι απ' αυτούς θα βρίσκονταν σε ...
παρόμοια ουρά για να προσκυνήσουν αγίους και ποια είναι τα κριτήρια που τους οδηγούν στην απόφαση της επιλογής ψήφου....
...
Να σημειωθεί πως, μιλώντας για κοινοβουλευτική δημοκρατία, είμαι φανατικός υποστηρικτής της άποψης πως πρέπει να ψηφίζουν όλοι. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να γίνει διαφορετικά; Ακόμα και ο πιο αδύναμος να αντιληφθεί τις θέσεις ενός υποψηφίου, έχει το δικαίωμα να συμμετέχει στην πιθανή στήριξη των συμφερόντων του (όπως κι αν την εννοεί…).
Αναφέρομαι, όμως, στην ποιότητα της δημοκρατίας, όταν την αποτελούν άνθρωποι που προτάσσουν το θυμικό ή την πίστη, έναντι της λογικής. Αν, λοιπόν, οι πιστοί έχουν αποκτήσει μια γενική κουλτούρα μεσσιανισμού για κάθε πρόσωπο εξουσίας, δεν πρέπει να ελεγχθούν για τη συνυπευθυνότητά τους στην ανάδειξη αντιπροσώπων; Με άλλοθι την «πίστη» τους, περνούν εύκολα στο απυρόβλητο; Αν, για παράδειγμα, ψηφίζουν Σαμαρά επειδή είναι άνθρωπος του θεού, Τσίπρα επειδή «πιστεύουν» στην αριστερά, Θεοδωράκη επειδή τον έβλεπαν στην τηλεόραση και Καμμένο επειδή υπηρετεί τα «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη, πρέπει να τους δικαιολογήσουμε; Αν, λέμε αν, μέρος των κριτηρίων τους είναι η «πίστη» χωρίς λογική, οφείλουμε να σωπάσουμε και ποτέ να μη μας απασχολήσει η κρίση τους, στο όνομα της δημοκρατίας;
Μα, η δημοκρατία μας πεθαίνει εξαιτίας των «πιστών» ψηφοφόρων της! Όχι; Ποιος μπορεί να αρνηθεί την ευθύνη της κρίσιμης μάζας που «εκδικείται» τον προηγούμενο «θεό» που την πρόδωσε για να δώσει τα σκήπτρα στον επόμενο; Δεν είναι μόνο οι απολαβές από το σύστημα. Είναι η ανάγκη να πιστέψουμε σε «μεταφυσικές περσόνες» που έχουν τον τρόπο να μας παρέχουν «ευδαιμονία». Έτσι μας έμαθαν στο σχολείο και στις λαϊκίστικες αφηγήσεις. Οι λίγοι, ελάχιστοι Έλληνες που νικούν τους χιλιάδες Τούρκους. Η Παναγία που σώζει μόνη την Πόλη και ο Άγιος Γεώργιος (αυτός ο πολεμιστής με το δόρυ…) που σκοτώνει τους κακούς. Τα ζώδια, το τυχαίο, το μοιραίο, ο πλούσιος γαμπρός που θα παντρευτεί τη φτωχή, πλην τίμια, «Σταχτοπούτα».
Μαζί ψηφίσαμε. Όλοι μαζί πήγαμε στην κάλπη. Κι εμείς που δεν διαχειριστήκαμε ποτέ δημόσιο χρήμα κι αυτοί που το πέρασαν με λίγες «έντεχνες» κινήσεις στους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Μαζί ψηφίσαμε, αυτοί που πιστεύουν μόνο σε θεσμούς, παρέα μ' αυτούς που στέκονται στην ουρά για να προσκυνήσουν αγίους. Έτσι είναι η δημοκρατία. Η ευθύνη, λοιπόν, ανήκει σε όλους και περισσότερο σ' αυτούς που μεγαλώνουν κάθε φορά, τις πλειοψηφίες. Σ' αυτούς που, λίγο ή πολύ, εμπιστεύονται «σούπερ ήρωες », να τους λυτρώσουν από την κακοδαιμονία των προηγούμενων.
Αν κάποτε, μας απασχολήσει η σχέση του μεταφυσικού με τις επιλογές της πραγματικής μας ζωής, θα καταλάβουμε γιατί οι βόρειοι με τα «ψυχρά» μυαλά, έχουν πιο λειτουργικές δημοκρατίες από τη δική μας και γιατί δεν βρίζουν κάθε φορά που αλλάζουν κυβερνήσεις. Ίσως, γιατί οι θεοί τους παραμένουν στις εκκλησίες και δεν παρεμβαίνουν στις πολιτικές επιλογές και στις συνειδήσεις τους. Ίσως γιατί η σύνδεση με τον ουρανό είναι τόσο κακή, που αναγκάζονται να εξαντλήσουν την επικοινωνία στην ισότιμη, υπεύθυνη και συμμετοχική κοινωνία τους.
Όπως και να ΄χει, όλοι μαζί ψηφίσαμε σήμερα, όπως άλλωστε συνηθίζουμε πάντα. Σε λίγο καιρό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι μαζί θα βρίζουμε πάλι για την επιλογή μας. Το κάνουμε πάντα. Γιατί να το αλλάξουμε τώρα;
Mαζί ψηφίσαμε…Αναφέρομαι, όμως, στην ποιότητα της δημοκρατίας, όταν την αποτελούν άνθρωποι που προτάσσουν το θυμικό ή την πίστη, έναντι της λογικής. Αν, λοιπόν, οι πιστοί έχουν αποκτήσει μια γενική κουλτούρα μεσσιανισμού για κάθε πρόσωπο εξουσίας, δεν πρέπει να ελεγχθούν για τη συνυπευθυνότητά τους στην ανάδειξη αντιπροσώπων; Με άλλοθι την «πίστη» τους, περνούν εύκολα στο απυρόβλητο; Αν, για παράδειγμα, ψηφίζουν Σαμαρά επειδή είναι άνθρωπος του θεού, Τσίπρα επειδή «πιστεύουν» στην αριστερά, Θεοδωράκη επειδή τον έβλεπαν στην τηλεόραση και Καμμένο επειδή υπηρετεί τα «ελληνοχριστιανικά» ιδεώδη, πρέπει να τους δικαιολογήσουμε; Αν, λέμε αν, μέρος των κριτηρίων τους είναι η «πίστη» χωρίς λογική, οφείλουμε να σωπάσουμε και ποτέ να μη μας απασχολήσει η κρίση τους, στο όνομα της δημοκρατίας;
Μα, η δημοκρατία μας πεθαίνει εξαιτίας των «πιστών» ψηφοφόρων της! Όχι; Ποιος μπορεί να αρνηθεί την ευθύνη της κρίσιμης μάζας που «εκδικείται» τον προηγούμενο «θεό» που την πρόδωσε για να δώσει τα σκήπτρα στον επόμενο; Δεν είναι μόνο οι απολαβές από το σύστημα. Είναι η ανάγκη να πιστέψουμε σε «μεταφυσικές περσόνες» που έχουν τον τρόπο να μας παρέχουν «ευδαιμονία». Έτσι μας έμαθαν στο σχολείο και στις λαϊκίστικες αφηγήσεις. Οι λίγοι, ελάχιστοι Έλληνες που νικούν τους χιλιάδες Τούρκους. Η Παναγία που σώζει μόνη την Πόλη και ο Άγιος Γεώργιος (αυτός ο πολεμιστής με το δόρυ…) που σκοτώνει τους κακούς. Τα ζώδια, το τυχαίο, το μοιραίο, ο πλούσιος γαμπρός που θα παντρευτεί τη φτωχή, πλην τίμια, «Σταχτοπούτα».
Μαζί ψηφίσαμε. Όλοι μαζί πήγαμε στην κάλπη. Κι εμείς που δεν διαχειριστήκαμε ποτέ δημόσιο χρήμα κι αυτοί που το πέρασαν με λίγες «έντεχνες» κινήσεις στους προσωπικούς τους λογαριασμούς. Μαζί ψηφίσαμε, αυτοί που πιστεύουν μόνο σε θεσμούς, παρέα μ' αυτούς που στέκονται στην ουρά για να προσκυνήσουν αγίους. Έτσι είναι η δημοκρατία. Η ευθύνη, λοιπόν, ανήκει σε όλους και περισσότερο σ' αυτούς που μεγαλώνουν κάθε φορά, τις πλειοψηφίες. Σ' αυτούς που, λίγο ή πολύ, εμπιστεύονται «σούπερ ήρωες », να τους λυτρώσουν από την κακοδαιμονία των προηγούμενων.
Αν κάποτε, μας απασχολήσει η σχέση του μεταφυσικού με τις επιλογές της πραγματικής μας ζωής, θα καταλάβουμε γιατί οι βόρειοι με τα «ψυχρά» μυαλά, έχουν πιο λειτουργικές δημοκρατίες από τη δική μας και γιατί δεν βρίζουν κάθε φορά που αλλάζουν κυβερνήσεις. Ίσως, γιατί οι θεοί τους παραμένουν στις εκκλησίες και δεν παρεμβαίνουν στις πολιτικές επιλογές και στις συνειδήσεις τους. Ίσως γιατί η σύνδεση με τον ουρανό είναι τόσο κακή, που αναγκάζονται να εξαντλήσουν την επικοινωνία στην ισότιμη, υπεύθυνη και συμμετοχική κοινωνία τους.
Όπως και να ΄χει, όλοι μαζί ψηφίσαμε σήμερα, όπως άλλωστε συνηθίζουμε πάντα. Σε λίγο καιρό, είναι σχεδόν βέβαιο ότι όλοι μαζί θα βρίζουμε πάλι για την επιλογή μας. Το κάνουμε πάντα. Γιατί να το αλλάξουμε τώρα;
Προσκύνημα στον τάφο του Αγίου Παΐσιου. (Photo: Konstantinos Tsakalidis / SOOC)
Πηγή: protagon.gr
Click here to
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.