Γράφει η Ελένη Νίκα, Φιλόλογος
Σε διάφορους τομείς της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με ανθρώπους και προβλήματα που αφορούν στις σχέσεις μας με αυτούς .Η αντίδρασή μας σε αυτά μοιάζει να είναι πιο
αυθόρμητη και άμεση στις νεαρές ηλικίες και πιο συγκρατημένη ή και ανύπαρκτη στις μεγαλύτερες ηλικίες....
...
Τι να φταίει για αυτό; Όταν είμαστε νέοι το πάθος που μας διακατέχει νομίζω πως μας ωθεί να μιλάμε ανοιχτά για όσα στραβά βλέπουμε .Δεν υπολογίζουμε τι θα προκαλέσει σε εμάς αυτή η διαμαρτυρία, αν θα γίνουμε δυσάρεστοι, αν θα ενοχλήσουμε. Βλέπουμε μπροστά μας μόνο το σωστό, το δίκαιο ή αυτό που θεωρούμε εμείς δίκαιο και αγωνιζόμαστε για την πραγμάτωσή του με κάθε κόστος.
Μεγαλώνοντας ο τρόπος αντίδρασής μας στα πράγματα αλλάζει. Δε γινόμαστε ξαφνικά δειλοί , άλλωστε νομίζω πως αν κάποιος έχει συνηθίσει να λέει η γνώμη του και να έχει το θάρρος της γνώμης του δε σταματάει ποτέ αυτό .Μεγαλώνοντας λοιπόν πολλές φορές η επιθυμία μας για αντίδραση , για διαμαρτυρία για κάτι που συμβαίνει καταπνίγεται πολλές φορές από την ανασφάλεια που μας προκαλούν οι συμβάσεις ή οι συμβιβασμοί, τους λέω εγώ, της κοινωνικής μας ζωής .
Έτσι δε θα διαμαρτυρηθούμε στο συνάδελφο που καπνίζει στον ίδιο χώρο με εμάς που νιώθουμε δυσφορία με τον καπνό , γιατί δε θέλουμε να δημιουργήσουμε αρνητικό κλίμα στις σχέσεις μας . Δε θα διαμαρτυρηθούμε σε αυτόν που έχει καταλάβει τη διάβαση πεζών και καταφέρνουμε με δυσκολία να περάσουμε στο φανάρι , σε αυτόν που καταλαμβάνει το πεζοδρόμιο και αναγκαζόμαστε με το παιδικό καρότσι να κατέβουμε από αυτό και να κινηθούμε στον πολυσύχναστο σε αυτοκίνητα δρόμο.
Τα δεχόμαστε όλα στωικά ή μήπως υπερβολικά παθητικά;
Καμιά φορά λέμε και εκείνο το άλλο "και τι θα γίνει και άμα το πω, τι θα γίνει αν μιλήσω. Θα αλλάξει κάτι;
Τι να σας πω; Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα αλλάξει .Αυτό δεν το διασφαλίζει τίποτα . Όμως αν δε μιλάμε , αν δε διεκδικούμε το σωστό, το δίκαιο, το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα μας δοθεί έτοιμο. Γιατί τελικά ακόμα και τα πιο αυτονόητα πράγματα σε αυτή τη ζωή, δεν είναι τελικά αυτονόητα.
Ωραία, λοιπόν, θα μου πει κάποιος και άντε και διαμαρτυρόμαστε; Μετά;
Μετά αγαπητοί φίλοι , ίσως βιώσετε την απέραντη μοναξιά του διαμαρτυρόμενου. Έτσι λέω εγώ αυτό που συμβαίνει μερικές φορές μετά, αφού ο διαμαρτυρόμενος φαίνεται να γίνεται δυσάρεστος και σε αυτόν που ήταν αποδέκτης της διαμαρτυρίας αλλά ίσως και σε αυτόν που ένιωθε την ίδια δυσφορία για κάτι αλλά ποτέ δεν τολμούσε να μιλήσει για αυτό. Λίγοι θα στηρίξουν το διαμαρτυρόμενο. Λίγοι θα του δώσουν δίκιο.
Αυτό δε σημαίνει όμως πως δε θα πρέπει κανείς να διαμαρτύρεται. Δε γίνεται να είμαστε αρεστοί σε όλους και σίγουρο δεν μπορούμε να είμαστε, όταν σε πολλές περιπτώσεις θίγονται συμφέροντα , εικόνες και εντυπώσεις.
Το θάρρος της γνώμης μας πρέπει να το έχουμε όμως. Αυτό είναι ένα καλό παράδειγμα, νομίζω, για όλους πιο πολύ για τα παιδιά μας.
Click here to
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.