...
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετών
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΤο θέμα, όμως, έχει τοποθετηθεί σε λάθος βάση. Διότι η πηγή της ενόχλησης στις διακοπές ή και στην καθημερινότητα, ακόμη, ΔΕΝ είναι τα παιδιά. Μη βιαστείτε να υποθέσετε ότι εννοώ ότι το πρόβλημα είναι οι γονείς. Όχι. Το πρόβλημα είναι το περιβάλλον.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΕξηγούμαι:
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΠροσωπικά, δεν αντέχω τη φασαρία, τη βαβούρα, την ένταση. Θέλω ηρεμία, όσο το δυνατόν περισσότερη ησυχία και -πολύ συχνά- απομόνωση. Σύμφωνα με το πρόσφατο debate, λοιπόν, όταν παιδιά = φασαρία ενώ έλλειψη παιδιών = ησυχία, θα πρέπει να ψηφίσω «Να απαγορευτούν τα παιδιά όπου γουστάρω να πηγαίνω».
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΈλα όμως, που ούτε στιγμή δε σκέφτηκα κάτι τέτοιο! Για την ακρίβεια, πολύ συχνά βρίσκομαι με παιδιά! Και τι παιδιά: αγόρια, κάτω των 10 ετών, δηλαδή στην πηγή της ενόχλησης, σύμφωνα με το debate. Είναι τα παιδιά των φίλων μου. Κι όχι μόνο δε μ’ ενοχλούν, αλλά χαίρομαι και πάρα πολύ την παρέα τους, τις φωνές τους, τα παιχνίδια τους, τις συζητήσεις τους, τις αναζητήσεις τους, τις εξερευνήσεις τους, τις γκρίνιες τους, τις ερωτήσεις τους, τα πάντα. Μπορώ να πω ότι όταν δεν είναι μαζί, μου λείπουν και λίγο.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΜη βιαστείτε, επίσης, να υποθέσετε ότι τα κρίνω υποκειμενικά κι ότι αν δεν ήταν παιδιά φίλων μου θα ήμουν πιο αυστηρή μαζί τους. Καμιά σχέση. Διότι, πολλές φορές συναντώ παιδιά, τους γονείς των οποίων δεν γνωρίζω, και δε μ’ ενοχλούν, επίσης, καθόλου. Αντίθετα: τρέχω, χοροπηδάω, παραβγαίνω στα παιχνίδια μαζί τους, δεν κουράζομαι να τους λύνω τις απορίες και να διασκεδάζουμε παρέα.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΤο μυστικό βρίσκεται στο περιβάλλον. Στους χώρους που κινούμαι. Όχι στα παιδιά. Δεν πηγαίνω ποτέ σε θορυβώδεις χώρους με πολύ κόσμο, φασαρία και δυνατή μουσική. Ποτέ. Με ξέρω καλά κι αποφεύγω τις λούμπες. Σε τέτοιους χώρους εκνευρίζομαι, αποσυντονίζομαι, δεν μπορώ ούτε να μιλήσω ούτε να φάω ούτε να πιω ούτε να κινηθώ ούτε να δω ούτε να ακούσω. Θέλω μόνο να φύγω. Έτσι, δεν πηγαίνω ποτέ σε ταβέρνες ή μπαρ σε μέρες και ώρες όπου γίνεται χαμός, ποτέ στην αγορά σε μέρες και ώρες συνωστισμού, ποτέ σε μεγάλο super market Σάββατο ή παραμονή αργίας και ποτέ των ποτών σε πολυσύχναστες παραλίες και beach bar με δυνατή μουσική. Αν πάω και μετά γκρινιάζω, εγώ θα φταίω κι όχι «τα παιδιά που είναι άτακτα κι οι γονείς τους που τα ενθαρρύνουν να είναι».
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΈτσι, δε συναντώ ποτέ τους φίλους μου και τα παιδιά τους σε συνθήκες αντάρας και θορύβου. Τους συναντώ σε συνθήκες που προσφέρουν ηρεμία.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΣε ένα περιβάλλον στο οποίο επικρατεί μια σχετική ησυχία, όπου δε χρειάζεται να ξελαρυγγιζόμαστε για να ακουστούμε, όπου η μουσική και η πολυκοσμία δεν μας αποσπούν την προσοχή, τα παιδιά βρίσκουν πρώτης τάξεως πεδίο έκφρασης. Συζητούν μαζί μας, παίζουν, ρωτούν. Βρίσκοντας προσοχή και κατανόηση, ξέρουν ότι δεν υπάρχει λόγος να τσιρίζουν ή να κάνουν σκανδαλιές στους γύρω τους προκειμένου να είναι στο επίκεντρο της προσοχής. Είναι ισότιμα μέλη της παρέας και όχι μόνο δεν ενοχλούν, αλλά είναι και πολύ ευχάριστη η παρουσία τους –και μιλώ για μένα, που δεν έχω παιδιά και, γενικά, θέλω την ησυχία μου.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΤα παιδιά έχουν ανάγκη να φλυαρήσουν, να αγγίξουν, να γίνουν αδιάκριτα, να φωνάξουν, να ζητήσουν, να απαιτήσουν, να τρέξουν, να παίξουν, να ψάξουν, να πειράξουν, να κάνουν αταξίες, να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα. Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος τρόπος, εξάλλου, για να μεγαλώσουν.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΖώντας, όμως, σε περιβάλλον φωνακλάδικο, στο οποίο δε σέβεται κανείς κανέναν, τα παιδιά γίνονται εξίσου ανυπόφορα. Όπως και οι μεγάλοι, άλλωστε.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΤα ίδια ακριβώς γλυκά και χαριτωμένα παιδιά όταν βρίσκονται σε χώρους ευρύχωρους, ευχάριστους και χαρούμενους μπορούν να μεταμορφωθούν σε μικρούς τύραννους εάν τοποθετηθούν σε περιβάλλον όπου επικρατεί αναστάτωση. Σε σημείο να μην αναγνωρίζονται.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΤο κακό, όμως, είναι ότι επιλέγουμε την εύκολη λύση: να τα ρίξουμε στα παιδιά που είναι άτακτα ή στους γονείς που δεν τους δίνουν την απαιτούμενη προσοχή. Ενώ, στην πραγματικότητα το πρόβλημα βρίσκεται αλλού: στο περιβάλλον που έχουμε φτιάξει και συντηρούμε. Από εκεί πηγάζουν πολλά από τα προβλήματά μας.
Χωρίς παιδιά κάτω των 10 ετώνΚάποτε πρέπει να συζητήσουμε στα σοβαρά για τον θόρυβο και τη μουσική που μας καταδυναστεύουν. Δεν είναι αστείο, ούτε ζήτημα αισθητικής. Είναι ανάγκη. Είναι καιρός να απαιτήσουμε λίγη -ελάχιστη!- ησυχία.
Φωτο: Πίνακας Ναπ. Γιωτίτσα
Πηγή: protagon.gr
Click here to
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.