Οταν λιωνουν οι παγοι...

Η καρέκλα του στην Πολιτική Επιτροπή της ΝΔ το Σάββατο ήταν άδεια - αλλά είχε το τέλειο άλλοθι. Είχε ανειλημμένη κοινωνική υποχρέωση και είχε ειδοποιήσει το γραφείο Προέδρου. Αλλωστε ο Κώστας Καραμανλής έχει επιλεκτικά αραιώσει από τις πολλές κομματικές εκδηλώσεις.

Tου Δημήτρη Μητρόπουλου
ΤΑ ΝΕΑ

Αντίστοιχα, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε στο βήμα της εκδήλωσης για τον Εθνάρχη στο Μέγαρο ....

.... Μουσικής, αλλά το καραμανλικό πραιτώριο είχε και αυτό το τέλειο θεσμικό άλλοθι: εκλήθησαν όλοι και ο Τσίπρας είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η καραμανλική εβδομάδα έκλεισε με μια δήλωση του Πάνου Καμμένου ότι ο Κώστας Καραμανλής πρέπει να είναι υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 2015. Αυτή έγινε μάλλον χωρίς άλλοθι και σαφώς πρόωρα.

Ο Τσίπρας κάθεται να ακούσει τον Καμμένο στις συζητήσεις αρχηγών στη Βουλή. Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες είναι πιθανό δεκανίκι του ΣΥΡΙΖΑ σε μια μελλοντική κυβέρνηση συνεργασίας. Και ο πολιτικός αμοραλισμός της εποχής δεν εμποδίζει έναν αρχηγό νεοαριστερού κόμματος να συνομιλεί με τον αρχηγό ενός σχηματισμού στο άκρο δεξιό τμήμα του πολιτικού συστήματος. Είναι κάτι που το είδαμε στη φάση των διερευνητικών εντολών πέρσι τον Μάιο. Ο Καμμένος διατηρεί μια εγκάρδια σχέση με τον Καραμανλή από εποχής που ήταν βουλευτής και κυβερνητικό στέλεχος της ΝΔ. Από εκεί και πέρα, μένει να αρχίσει κανείς να ενώνει τελείες, εφόσον έχει τέτοια διάθεση. Αλλά και να θέτει ερωτηματικά.

ΛΕΙΩΝΟΥΝ οι πάγοι; Εχουμε φαινόμενο θερμοκηπίου στην ελληνική πολιτική; Εχουμε δηλαδή μια άτυπη προσέγγιση μεταξύ της καραμανλικής Δεξιάς, της «σοφτ» άκρας Δεξιάς, του ΣΥΡΙΖΑ και άλλων παραγόντων με αιχμή την Προεδρική του 2015; Τα οφέλη είναι προφανή για όλους. Ο Καραμανλής, απόλυτα απαξιωμένος πρωθυπουργός του 2009, λυτρώνεται ως πρώτος υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας που προέρχεται από τη συντηρητική παράταξη, αλλά τον προτείνει η Αριστερά.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πετυχαίνει το περιπόθητο άνοιγμα προς τον μεσαίο χώρο ή μάλλον προς τη λαϊκή Δεξιά που οι απόψεις της για τα οικονομικά είναι γνωστές και οδήγησαν τη χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας. Είναι απόψεις που δεν απέχουν και πολύ από τις απόψεις του Αλέξη Μητρόπουλου ή της Λούκας ή διαφόρων άλλων πρώην υπουργών της κυβέρνησης Παπανδρέου που φλερτάρουν τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΚΟΜΗ όμως και αν τίποτε από αυτά δεν γίνει το 2015, όλοι έχουν να κερδίζουν από μια σπέκουλα περί την προεδρία. Ο Καραμανλής αποκτά ασυλία από αριστερά και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο πιο επιθετικός προς το κατεστημένο αριστερός πολιτικός σχηματισμός.

Ο Τσίπρας εξομαλύνει κάπως το αριστερό προφίλ του και γίνεται πιο αποδεκτός σε ευρύτερα, πιο συντηρητικά κοινωνικά στρώματα. Αλλωστε, στον δρόμο προς την εξουσία, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να βλέπει τους Λαφαζάνηδες στον πίσω καθρέφτη. Κι αν σας αρέσουν το ρετρό και οι αντιστροφές, δεν έχετε παρά να θυμηθείτε την εποχή, εκεί προς το 2003, που ο Ρουσόπουλος έτρεχε τον Καραμανλή σε διάφορες παρουσιάσεις βιβλίων της Αριστεράς για να του
απαλύνει την εικόνα.

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ; Σαφώς. Σενάρια πολιτικής φαντασίας; Αναμφίβολα. Κουβέντα να γίνεται είναι όλα αυτά. Οπως όμως και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, η προσέγγιση μιας κάποιας Δεξιάς και μιας κάποιας Αριστεράς μπορεί να έχει - όπως και το λειώσιμο των πάγων - ανεξέλεγκτες συνέπειες για το πολιτικό μας οικοσύστημα.