Ταξίδεψα στη Ρόδο για να φωτογραφίσω τα θαυμαστά της καστέλια και να συλλέξω κανένα ιστορικό στοιχείο από τις βιβλιοθήκες της. Στα χρόνια ετούτα λίγοι είναι εκείνοι οι τόποι της πατρίδας μας που βαστούν στις πλάτες τους μια τόσο βαριά και σοβαρή δυτική ιπποτική ιστορία σαν το νησί της Ρόδου. Κι αν σε πολλά ελληνικά μέρη, ο σταυροφόρος πέρασε και δεν ακούμπησε, στη Ρόδο τα κατάφερε μόλις με μιά χούφτα πολεμιστές σιδερόφρακτους, τους θρυλικούς ...
.... ιππότες του τάγματος του Αγίου Ιωάννη.
Προτού να σας μιλήσω όμως για την παράξενη αυτή λαϊκή διήγηση, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ότι περί αυτής δε συνάντησα ούτε ένα σημαντικό ιστορικό στοιχείο μέσα στην πληθώρα των παλαιών βιβλίων που ψαχούλεψα κατά την παραμονή μου στο νησί. Επομένως, ετούτα που θα σας διηγηθώ, αισθάνομαι την υποχρέωση να σας πω ότι ελάχιστη σχέση θα πρέπει να έχουν με την καταγεγραμμένη ιστορία.
Κάθισα κάτω από μια αγριελιά που μου έδινε ίσκιο, να κάμω σε ένα χαρτί κανένα σκιτσάκι του χωριού και συνάμα να θυμηθώ εκείνα που είχα ακούσει τις περασμένες ημέρες από τα στόματα των Ροδιτών γι’ αυτόν εδώ τον τόπο. Τα περισσότερα μου τα διηγήθηκε την περασμένη νύχτα μια έξυπνη και πολυδιαβασμένη γυναίκα, πρόεδρος του ξακουστού για τα αριστουργηματικά ιπποτικά φεστιβάλ «Μεσαιωνικό Ρόδο». Εκείνο που λέγεται λοιπόν, είναι ότι στα χρόνια εκείνα που το νησί της Ρόδου ζούσε την Ιπποτοκρατία, έκαμε την εμφάνισή της μυστηριωδώς μια ομάδα κοντοπίθαμων ανθρώπων η οποία ίδρυσε μάλιστα κι ένα μικρό οικισμό νοτινά της πρωτεύουσας με το όνομα «Νάνοι». Είναι προφανές σκέφτηκα, αν ο θρύλος περιέχει ψήγματα αληθείας, ότι ο οικισμός θα πρέπει να βαφτίστηκε έτσι από τους ίδιους τους Ροδίτες, λόγω του μικροσκοπικού αναστήματος των νεοφερμένων κατοίκων.
Τι είναι αυτό όμως που θα μπορούσε να φέρει την άγνωστη για εμάς εκείνη νανική φυλή σε ετούτον εδώ τον τόπο; Εκείνες τις στιγμές έπλασε κάμποσα σενάρια η φαντασία μου γι’ αυτό το ερώτημα. Όμως οφείλω να σας αναφέρω ότι το πιο όμορφο και πιο «παραμυθένιο» σενάριο που είχα κατά νου, δεν ήταν σύλληψη δική μου αλλά της ’ννας Αχιολά (Προέδρου του Μεσαιωνικού Ρόδου) το οποίο μου το είχε διηγηθεί σε μια συνάντησή μας την περασμένη ημέρα και ξεκινούσε κάπως έτσι:
(Σημείωση: Η αναφορά εδώ γίνεται σαφώς στους πραγματικούς νάνους-κοντούς ανθρώπους, και όχι στους νάνους των παραδόσεων.)
«Στη Ρόδο, στα μέσα του 15ου αιώνα, παρατηρήθηκε μεγάλη προσέλευση Αλχημιστών. Εικάζεται πως ο λόγος της προσέλευσης τους ήταν η αναζήτηση του Μανδραγόρα, ενός φυτού με ανθρωπόμορφη τοξική ρίζα, που χρησιμοποιήθηκε ευρέως στη φαρμακευτική της εποχής. Ο Μανδραγόρας όμως της Ρόδου είναι το μοναδικό είδος στον κόσμο, που βγάζει μωβέ λουλούδια και ο καρπός του μοιάζει με μικρό χρυσοκόκκινο μήλο. Γι’ αυτό ονομαζόταν και «Μήλο του Σατανά».
Με τους Αλχημιστές συνεργάστηκε και το Τάγμα των Ιπποτών του Αγ. Ιωάννη, που είχε επηρεαστεί από τη φιλοσοφία τους, όπως μαρτυρούν τα διάφορα αλχημιστικά και αποκρυφιστικά σύμβολα στους τάφους τους. Γι’ αυτό το λόγο φιλοξένησαν και έναν από τους σημαντικότερους αλχημιστές, τον ‘Αγγλο Τζωρτζ Ρίπλεϊ, που όμως τον άφησαν να φύγει σύντομα γιατί τα πειράματα του ενόχλησαν τον ηγούμενο του παλατιού και άλλους κληρικούς. Ο πολυγραφότατος αλχημιστής Ισαάκ Χολάντους όμως, έζησε τα τελευταία του χρόνια και πέθανε στη Ρόδο, το 1490. Σημαντικότερα έργα του: “Verbum Dimissum” και “The Book of Chemistry”.»
Όλα ετούτα είχαν φέρει στο μυαλό μου κάτι παλιά ιστορήματα της δύσης, που με γλαφυρό τρόπο περιέγραφαν μια μικροσκοπική ράτσα ανθρωποειδών πλασμάτων, με το όνομα «homunculus»(σημ. Η σημασία της λέξεως στα λατινικά είναι «μικροσκοπικός άνθρωπος»), η οποία πλάστηκε από τα χέρια των αλχημιστών. Μάλιστα, ένας από εκείνους τους αλχημιστές, ο διάσημος Παράκελσος, ισχυριζόταν με περισσή τόλμη ότι κι ο ίδιος είχε καταφέρει να φτιάξει ένα τέτοιο πλάσμα, κάμοντας μια παράδοξη συνταγή από ζωικά κομμάτια, που τα ανέμιξε με λίπασμα αλόγου αφήνοντας τα να «δέσουν» για σαράντα μέρες, ώσπου να αποκτήσουνε ζωή. Κατόπιν όμως, πέρασαν κι άλλες ιστορίες από το νου μου, ιστορίες για πλάσματα νανικά, για τα υποχθόνια «dwarves», που ο θρύλος τα θέλει να σκάβουνε λαγούμια στη γη συγκεντρώνοντας χρυσάφια και πετράδια. Μα και για τ’ άλλα κοντόκορμα νανικά πλασματάκια, τα «gnomes», που η παράδοση τα ιστορεί να γυροφέρνουνε στα δάση, μοναχικά και άναρχα, και στην Ελλάδα ο λαός μας τα αποκαλούσε «γενόμους» ή «γνομικά».
Μ’ εκείνες τις σκέψεις έφυγα από την εκκλησιά και κίνησα σιγά σιγά για το δρόμο της επιστροφής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Μπορείτε ελεύθερα να κάνετε προτάσεις και σχόλια, χρησιμοποιώντας την παρακάτω φόρμα. Εάν στην επιλογή προφίλ βάλετε τη λέξη ανώνυμος, δεν μπορεί κανένας να μάθει την ταυτοτητά σας.