Επικίνδυνη αποστολή του Νικητιάδη υπ. Τουρισμού στο Βερολίνο

Η  7η Μαρτίου  σηματοδοτεί και έναν άλλο αγώνα. Αυτόν που θα δοθεί στο πλαίσιο της  Διεθνούς Έκθεσης Τουρισμού του Βερολίνου, για την αναστροφή του αρνητικού κλίματος που έχει διαμορφωθεί  στη Γερμανία για την Ελλάδα.

της Ρένας Διακίδη-δημοσιογράφου

Το κλίμα είναι βαρύ  λένε όλες οι ανταποκρίσεις και αυτό σημαίνει ότι ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού  Γιώργος Νικητιάδης έχει μια πολύ δύσκολη αποστολή να φέρει εις πέρας. Να ανταπεξέλθει στις ασφυκτικές πιέσεις των Γερμανών δημοσιογράφων (κάτι αντίστοιχο είχε γίνει και πέρυσι) που δεν κρύβουν την αρνητική προκατάληψή τους για την Ελλάδα
Και είναι μια πραγματικά «επικίνδυνη αποστολή» αυτή, διότι όταν η αρνητική κριτική υπαγορεύεται από προκαταλήψεις και στερεότυπα που τεχνιέντως καλλιεργούνται στη γερμανική κοινωνία, είναι προφανές ότι δύσκολα αντιμετωπίζεται με λογικά επιχειρήματα.

Ούτε όμως είναι δυνατόν να απαντήσει η Ελλάδα  με όρους υποταγής και δουλοπρέπειας  στην …..

........αρία φυλή του γερμανοβιετναμέζου Υπουργού Οικονομίας Φίλιπ Ρέσλερ, για να τους πείσουμε να μας προτιμήσουν και φέτος… Ελπίζω να μην απαιτήσουν από τον κ. Νικητιάδη να αναφωνήσει «ευχαριστώ την Άγκελα Μέρκελ για την αλληλεγγύη προς την Ελλάδα»!

Σε κάθε περίπτωση, αναλύοντας τους λόγους της κακής εικόνας που έχει διαμορφωθεί στη γερμανική κοινή γνώμη, οι παράγοντες του τουρισμού την αποδίδουν σε τρία στοιχεία: στην επικράτηση της άποψης ότι «οι θυσίες των Γερμανών πάνε ήδη χαμένες», στη δημιουργία εντύπωσης ότι οι Έλληνες «επιτίθενται» στη Γερμανία, αλλά και στον φόβο που έχουν ακόμη και οι Γερμανοί που είναι θετικοί για την Ελλάδα ότι δεν θα είναι ευπρόσδεκτοι στη χώρα.
Υπό αυτές τις συνθήκες, είναι προφανώς δύσκολο να ανατρέψεις την αρνητική εικόνα από τη μια μέρα στην άλλη.

Το ερώτημα είναι γιατί η Ελλάδα (συνολικά και όχι μόνο σε επίπεδο τουρισμού) δεν φρόντισε εγκαίρως να αξιοποιήσει και να ενισχύσει περεταίρω το διεθνές φιλελληνικό κίνημα που  ήδη υπάρχει. Σε επίπεδο πολιτών, διανοουμένων, καλλιτεχνών…
Σ’ αυτή τη χώρα, συμπεριφερόμαστε σαν να μην το βλέπουμε, σαν να μην μας ενδιαφέρει, σαν να μη μας χρειάζεται. Οι συμμαχίες μας είναι ανύπαρκτες, ενώ θα έπρεπε να έχουν προωθηθεί από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, με χώρες που μπορούν να διακρίνουν αυτό που έρχεται...
Αντιθέτως, προχωράμε μέσα σε έναν ιδιότυπο απομονωτισμό και προσπαθούμε να διαχειριστούμε τη μιζέρια μας, με ένα τρόπο που δεν διαφέρει από τη μοιρολατρία.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες,  όσο και να διαθέτει κανείς το χάρισμα της πειθούς, δύσκολα να φέρει το αποτέλεσμα που θα μπορούσε να επιτύχει συνολικά η χώρα αν είχε έγκαιρα  και μεθοδικά αξιοποιήσει το διεθνές κλίμα υπέρ της. Αυτό θα ήταν η φθηνότερη και αποτελεσματικότερη διαφημιστική καμπάνια που θα μπορούσε κανείς να επινοήσει.

της Ρένας Διακίδη, δημοσιογράφου

http://rodosblog-xrisostomos.blogspot.com/http://www.grafida.net