Σπίτι μου, σπιτάκι μου…

Ως γνωστόν, η οικονομία ή, για να το θέσουμε πιο στεγνά, τα φράγκα επιβάλλουν συμπεριφορές και lifestyle. Είναι σαφές ότι αλλιώς λειτουργείς, και ατομικά και συλλογικά, σε περιόδους οικονομικής ευφορίας και εντελώς διαφορετικά σε περιόδους ύφεσης. 

Ως προς τι, όμως, ο αυτονόητος πρόλογος; Απλώς μέσα στη κρίση κατάφερα να βρω και κάποια θετικά όπως ο επαναπροσδιορισμός των σχέσεων και η εκ νέου ανακάλυψη του σπιτιού σου.

Ως γνωστόν, το σπίτι δεν εφευρέθηκε για να κοιμάσαι. Για να κοιμάσαι εφευρέθηκε το ξενοδοχείο και η σκηνή.

Το σπίτι σου είναι ο χώρος που ζεις, τρως, διαβάζεις, βλέπεις τηλεόραση, κάνεις σεξ και καλείς ανθρώπους. Αν κάτι χάσαμε τα τελευταία χρόνια μες στην όλη τρέλα, ήταν ότι σταματήσαμε να...

...
μαζευόμαστε σε σπίτια. Αντικαταστάθηκαν από τα εστιατόρια, τα μπαρ και τα κλαμπ. ΟΚ, άμα είσαι στα ντουζένια σου ηλικιακά, είναι σαφές ότι θα βγεις για να ψαχτείς, να σκανάρεις και να φλερτάρεις. Δεν μπορείς να τη βγάζεις σαν Ροβινσώνας Κρούσος οικιακής χρήσης. Αλλά κι αυτό έχει τα όριά του. Μόνο αν είσαι μπάρμαν ή σερβιτόρος δικαιολογείται να είσαι κάθε μέρα έξω.

Μια βραδιά σε ένα κλαμπ στοιχίζει λίγο παραπάνω απ’ όσο ένα φοβερό δείπνο που μπορείς να μαγειρέψεις στο σπίτι σου για 4-6 άτομα. Έχει και μια γοητεία να είσαι οικοδεσπότης, έστω κι αν μένεις σε ένα σπίτι 50 τετραγωνικών. Αυτοί που έρχονται συνήθως δεν κρίνουν το φωτιστικό και το στέρεο, αλλά εσένα ως οικοδεσπότη. Οι Έλληνες ήμασταν κάποτε ωραίοι σε αυτό. Εγώ, που είμαι μεγαλύτερος, θυμάμαι τα σπίτια να είναι ανοιχτά, κι ας ήταν φτωχικά. Και τώρα έχει κι άλλα πράγματα να κάνεις, που τότε δεν είχαμε. Ακούς π.χ. μουσική ή μπορείς να δεις τις καλύτερες σειρές του πλανήτη, που σαφέστατα σε μεταφέρουν αλλού.

Το σπίτι έχει μια γοητεία. Έχω δει ανθρώπους με ψίχουλα να φτιάχνουν υπέροχα σπίτια των δύο δωματίων. Και έχω δει ζάμπλουτους να κάνουν μαυσωλεία στα οποία θα ήθελες να μπεις μέσα μόνο για να πεθάνεις. Ειδικά οι Έλληνες πλούσιοι έχουν ένα ταλέντο σε αυτό. Όσα λοφτ σε έχουν τρελάνει σε ταινίες στη Νέα Υόρκη έχουν απλά και πάμφθηνα συστατικά: δύο στρώματα το ένα πάνω στο άλλο, μερικά κυβοειδή έπιπλα και τραπεζάκια που τα έφτιαξες εσύ με το μαραγκό σου, μαχαίρια, κουτάλες και κατσαρόλες κρεμασμένα πάνω από μια κουζίνα αερίου και ένα ντους μεγάλο σαν πιάτο να σε ραντίζει όταν μπαίνεις από κάτω. Τόσο απλά. Α, και ωραία blinds στο παράθυρο. Εδώ κάπου στραβώσαμε με την έννοια του σπιτιού. Το κάναμε σαν ξενοδοχείο. Αν γυρίσεις όμως πίσω και σκεφτείς, τις πιο γλυκές και μεγάλες σε διάρκεια στιγμές τις έχεις ζήσει σε ένα σπίτι. Και το καλύτερο ίσως είναι της γιαγιάς σου σε ένα χωριό, με ένα τζάκι, χωρίς άλλη θέρμανση, ένα ξύλινο τραπέζι, ένα κρεβάτι για καναπέ και κρεμασμένα ρόδια και σκόρδα. Και καμιά δεκαριά γλάστρες με βασιλικό.

Από τον Πέτρο Κωστόπουλο

http://www.pkool.gr/