«Θεέ μου, βοήθησε να μην φαγωθούμε μεταξύ μας»

«Δώστε μας αύξηση στο μισθό» φωνάζουν οι συνδικαλιστές της Αριστεράς, με το ΚΚΕ να πλειοδοτεί: «Κατώτατος μισθός 1400 ευρώ». «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι» συμπληρώνουν οι «μαύροι», συνθέτοντας τον καμβά των αιτημάτων του… πρωτοπόρου κομματιού του ελληνικού λαού. 

Την ώρα που η χώρα καταστρέφεται, κάθε συντεχνία, πολιτικός χώρος, μαγαζί και παραμάγαζο εξακολουθεί να ασχολείται με τις φαντασιώσεις και τα φετίχ που καλλιέργησε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, δίνοντας λίγη ή καθόλου σημασία στο τι γίνεται εδώ κάτω, στον πλανήτη Γη. 

Μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό συνθημάτων, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, ένα μοναχικό πλακάτ (υποθέτω κάποιου «κοιμισμένου, Ελληνάρα, απολίτικου πρόβατου») βρισκόταν εκατό χρόνια μπροστά από όλα τα υπόλοιπα πανώ, συνθήματα και αιτήματα: «Θεέ μου, βοήθησε να μην φαγωθούμε μεταξύ μας».

Έξι μήνες πριν, τον Μάιο, ο πόλεμος όλων εναντίον όλων ήταν....

.....προ των πυλών. Επεισόδια στη πορεία, ανοιγμένα κεφάλια από τα ΜΑΤ, δολοφονία οικογενειάρχη για μία κάμερα, πογκρόμ Χρυσαυγιτών, μολότοφ στο Α.Τ. Εξαρχείων και τη λαϊκή αγορά. Οι διάφοροι πολιτικοί χώροι είχαν καταλήξει: εμφύλιος. Έναν μήνα μετά, στις πλατείες της χώρας, ο ελληνικός λαός αποφάσισε το ανάποδο. Οι ερασιτέχνες αγανακτισμένοι είχαν διαφορετική άποψη από τους επαγγελματίες. Γι’ αυτό και οι τελευταίοι, σε μεγάλο βαθμό, σνομπάρανε και ειρωνεύτηκαν το κίνημα το πλατειών ή συμμετείχαν με… βαριά καρδιά. Οι αγανακτισμένοι δεν επέμεναν στον ειρηνικό χαρακτήρα του κινήματός τους επειδή έχουν λουλουδάτες αυταπάτες ή επειδή είναι φοβιτσιάρηδες (όπως αυτάρεσκα πιστεύουν ορισμένοι ματσό Σταλόνε της Αριστεράς). Απλώς ο λαός συνειδητοποιεί ότι το τελευταίο οχυρό του συστήματος είναι να ξεσπάσει ένας κοινωνικός πόλεμος όλων εναντίον όλων. Και αποφάσισε για πρώτη φορά να διαδηλώσει με τον δικό του τρόπο, χωρίς να αφήσει –όπως στο παρελθόν– τον έναν ή τον άλλο εργολάβο της επανάστασης να χαντακώσει το κίνημά του.

Σήμερα, καθώς το καθεστώς Πασόκ καταρρέει, καταστρέφοντας παράλληλα ολόκληρη τη χώρα, το κίνημα των πλατειών έχει κλείσει τον κύκλο του. Η κατάθλιψη έχει επιστρέψει και ο κόσμος αναζητεί και πάλι μορφές και τρόπους οργάνωσης της οργής του. Δύσκολο, καθώς βαδίζει στα τυφλά: Οι άνθρωποι που θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην οργάνωση του λαού –διανοούμενοι, πολιτικοί, κόμματα, συνδικάτα, «πρωτοπορίες»– τον έχουν κατ’ επανάληψη προδώσει και εξαπατήσει. Όσο περνάει ο καιρός και ο λαός συνειδητοποιεί ότι δεν υπάρχουν μαγικά κουμπιά και από μηχανής Θεοί, καταλήγει στην μόνη πρόταση για μια καλύτερη κοινωνία: Πρέπει να το πάρει πάνω του. Πρέπει να αφήσει τις αυταπάτες της μεσολάβησης και να χτίσει ο ίδιος το (όποιο) καινούριο. Και πάλι εμφανίζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες οι επαγγελματίες, με την δική τους αντιπρόταση – την μόνη που έχουν: εμφύλιος.

Μέλη της πρωτοπορίας του Περισσού και μέλη της πρωτοπορίας των Εξαρχείων συγκρούστηκαν, διεκδικώντας αμφότεροι το δικαίωμα στο… νταβατζηλίκι της λαϊκής αγανάκτησης. Και οι μεν και οι δε απέδειξαν για άλλη μια φορά ότι βρίσκονται σε άλλο κόσμο. Απολιθώματα της Μεταπολίτευσης που δεν συνειδητοποιούν ότι το ποτάμι τους έχει προσπεράσει. Όπως θα’ λεγε και ο Γιωργάκης, η Αριστερά στην Ελλάδα «ή θα αλλάξει ή θα βουλιάξει». Και το καθαρό μυαλό δεν είναι συχνό προσόν αυτών των χώρων. Και η φύση απεχθάνεται το κενό…

Το δίλημμα είναι απλό: ή λαός, ή ολοκληρωτισμός. Η βία και το χάος, αν δεν έχει την λαϊκή νομιμοποίηση (όπως π.χ. είχε στην Κερατέα) θα έχει μία και μόνη κατάληξη. Ανεξαρτήτως προθέσεων και προσδοκιών, οποιαδήποτε πολιτική εξέλιξη-δράση-αντίδραση γίνει ερήμην του λαού (ή ενάντια στην θέλησή του) θα οδηγήσει σε περισσότερο ολοκληρωτισμό, περισσότερη χούντα, περισσότερο φασισμό. Ή ο λαός θα πάρει το πράγμα πάνω του, ή θα μας πάρει όλους ο Διάολος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.

πηγή