Σε περιόδους ανάκαμψης κερδίζουν οι τράπεζες και σε περιόδους κρίσης πληρώνουν οι πελάτες τους!

 

Μία χώρα κατατρόπωσε το ΔΝΤ και τη μαφία του χρήματος!

Ας πάρουν μαθήματα οι δικοί μας !

Άστραψε και βρόντηξε η τραπεζική μαφία από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο μέχρι τη Φρανκφούρτη, επ’ αφορμή της απόφασης του Ούγγρου πρωθυπουργού, Βίκτορ Όρμπαν, να τοποθετήσει δίχτυ ασφαλείας για το ένα εκατομμύριο των συμπατριωτών του που είχαν πάρει τραπεζικά δάνεια με όρους ξένου νομίσματος, και ιδιαίτερα ελβετικού φράγκου.

Η ιστορία ξεκινά το 2005-2006, τη διετία που η πατρίδα των σπουδαίων μουσικοσυνθετών Φρανς Λιστ και Μπέλα Μπάρτοκ ζούσε τη δική της περίοδο ευωχίας. Το κόλπο που βρήκαν οι τραπεζίτες για να.....

.....ξεπεράσουν το υψηλό κόστος που δημιουργούσε στο δανεισμό η ανατίμηση του εθνικού νομίσματος, του φιορινιού, και να γίνουν θελκτικά τα προϊόντα που χορηγούσαν, ήταν η σύνδεση των δανείων με ξένα νομίσματα, και ειδικά με το ελβετικό φράγκο, που την περίοδο εκείνη είχε πολύ χαμηλά επιτόκια, για την ακρίβεια γύρω στο 4%, όταν τα επιτόκια του φιορινιού ήταν τουλάχιστον διπλάσια, πάνω από 8%. Έτσι, σύμφωνα με τις ουγγρικές Αρχές εποπτείας του χρηματοπιστωτικού συστήματος, ένα ποσοστό της τάξης του 80%-85% των δανείων έχουν υπογραφεί με όρους ελβετικού φράγκου. Η απότομη άνοδος, όμως, της συναλλαγματικής ισοτιμίας του ελβετικού νομίσματος έναντι του φιορινιού –όπως συνέβη και έναντι του ευρώ– το τελευταίο διάστημα οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες δανειολήπτες στα όρια της αδυναμίας πληρωμών. Για να ελαφρύνει, λοιπόν, αυτό το βάρος, ο Ούγγρος πρωθυπουργός κήρυξε την έναρξη των φθινοπωρινών εργασιών της Βουλής ανακοινώνοντας ότι η αποπληρωμή των δανείων θα γίνει με ισοτιμία πολύ χαμηλότερη αυτής που διαμορφώνεται στην ελεύθερη, όπως λέγεται, αγορά συναλλάγματος, προς όφελος των δανειοληπτών. Ειδικότερα, η ισοτιμία αποπληρωμής που ανακοινώθηκε από την κυβέρνηση είναι τα 180 φιορίνια έναντι του 1 φράγκου, τη στιγμή που η ισοτιμία στην αγορά είναι 230 φιορίνια έναντι 1 ελβετικού φράγκου. «Μέχρι τα 180 φιορίνια ανά 1 φράγκο επωμίζεται ο οφειλέτης την ευθύνη, από κει και πάνω η τράπεζα», ήταν τα λόγια του Βίκτορ Όρμπαν. Επίσης, για να αποτραπούν οι γνωστές απάτες των τραπεζών σε βάρος των δανειοληπτών με τις επιβαρύνσεις της «πίσω πόρτας», στον ίδιο λόγο ο επικεφαλής του κεντροδεξιού κόμματος, Φιντέζ, δήλωσε κατηγορηματικά πως «δεν θα επιτραπεί στις τράπεζες να επιβάλουν καμία επιπλέον επιβάρυνση».

Οργή στους τραπεζίτες

Η ανακοίνωση του Όρμπαν, όπως ήταν αναμενόμενο...

προκάλεσε οργή στις τράπεζες που κατά κύριο λόγο είναι αυστριακές –στο πλαίσιο μιας μερικής, χρηματοπιστωτικής, για την ακρίβεια, ανασύστασης της αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας– και ιταλικές, καθώς σε αυτές μεταφέρθηκε το επιπλέον κόστος εξυπηρέτησης των δανείων και ιδίως στις μητρικές τους. «Ο νόμος εξόργισε το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό κατεστημένο. Αντιπροσωπεύει ένα σοβαρό ρήγμα στις μεθόδους που ακολουθήθηκαν στον περισσότερο κόσμο απ’ όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, πριν από τρία χρόνια... Οι πελάτες κατά μεγάλο μέρος υποχρεώθηκαν να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους, ανεξαρτήτως του κατά πόσον υπήρχαν στοιχεία που θεμελίωναν παραπλάνηση από τη μεριά των τραπεζών», έγραφε χαρακτηριστικά την προηγούμενη Παρασκευή στους New York Times προβεβλημένος αρθρογράφος, υποστηρίζοντας λίγο πολύ ότι, αφότου σε όλο τον κόσμο οι κυβερνήσεις έστειλαν το λογαριασμό στους πολίτες, αυτό έπρεπε να γίνει και στην Ουγγαρία. Ο Όρμπαν, επομένως, εγκαλείται επειδή δεν σεβάστηκε το «χρυσό κανόνα» των τραπεζιτών, βάσει του οποίου σε περιόδους ανάκαμψης κερδίζουν οι τράπεζες και σε περιόδους κρίσης πληρώνουν οι πελάτες τους! Την πλήρη εφαρμογή του νόμου είδαμε στην Ιρλανδία, όπου το ιδιωτικό χρέος των αποτυχημένων και αναξιόχρεων τραπεζών μεταφέρθηκε πλήρως στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα αυτό να εκτοξευτεί από το 25% στο 125%, προκαλώντας, στη συνέχεια, απανωτά και αιματηρά μέτρα λιτότητας. Η παραβίαση αυτής της σκανδαλωδώς ανισοβαρούς συμφωνίας είναι που έκανε το τραπεζικό λόμπι να τσιρίζει σαν υστερικό ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού. Ως «σοβαρή παραβίαση των υπαρχόντων νόμων» έκρινε, για παράδειγμα, το νόμο πρώην στέλεχος της αυστριακής κεντρικής τράπεζας, ενώ οι «οικονομικοί δολοφόνοι» των εταιρειών αξιολόγησης πιστοληπτικής ικανότητας –που είχαν βαθμολογήσει με... άριστα τα «τοξικά» προϊόντα που οδήγησαν στην κατάρρευση της στεγαστικής αγοράς το 2008–, η Fitch και η Moody’s, χαρακτήρισαν το νόμο αντίστοιχα ως «επικίνδυνο προηγούμενο» και «ανησυχητικό προηγούμενο». Ξέχασαν, φυσικά, να απαντήσουν στο ερώτημα για ποιους συνιστά κίνδυνο και ανησυχία... Γιατί τότε θα έπρεπε να απαντήσουν «για τις τράπεζες», τα συμφέροντα των οποίων υπηρετούν!

Η κυβέρνηση της Ουγγαρίας, όμως, έχει άλλη άποψη. «Ο Ζόλταν Κόβατς, υπουργός Επικοινωνιών του Φιντέζ, υποστηρίζει πως οι τράπεζες θα έπρεπε να είχαν προειδοποιήσει τους δανειολήπτες για τους κινδύνους που διέτρεχαν όταν υπέγραφαν τα στεγαστικά δάνεια. Τις κατηγορεί, δε, πως λειτουργούν με τους νόμους της Άγριας Δύσης», αναφέρει στο δικό του ρεπορτάζ ο βρετανικός Economist στο τρέχον τεύχος του.

Απειθαρχία στο ΔΝΤ

Να αναφερθεί πως δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ούγγρος πρωθυπουργός, Βίκτορ Όρμπαν, αρνείται να εφαρμόσει κατά γράμμα τις οδηγίες του ΔΝΤ. Αμέσως μετά την εκλογή του, το 2010, δεν δίστασε να επιβάλει έναν επιπλέον φόρο στις τράπεζες, προκαλώντας, όπως και τώρα, την οργή της Δύσης. Στη συνέχεια αρνήθηκε να υπακούσει στις οδηγίες του «λόμπι των τραπεζών», του ΔΝΤ, και να μειώσει το δημοσιονομικό έλλειμμα, και, αντί γι’ αυτό, επέλεξε να ρίξει στην οικονομία ρευστό για να κινηθεί εκ νέου και –το χειρότερο όλων!– σταμάτησε να αντιμετωπίζει σαν ιερή αγελάδα τον κεντρικό τραπεζίτη, του επέρριψε τη ευθύνη για τα χάλια της οικονομίας και του έκοψε το μισθό κατά 75%!

Ακόμη κι αυτή η «συντεταγμένη» απειθαρχία της Ουγγαρίας –που χωρίς να έχει καθαρό φιλολαϊκό περιεχόμενο, όπως θα συνέβαινε αν χορηγούσε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, για παράδειγμα, αλλά επιβάλλεται από το φόβο της ανόδου της άκρας Δεξιάς– έχει τεράστια σημασία για την Ελλάδα, όπου πολιτικοί και τραπεζίτες λειτουργούν σαν υπάλληλοι των τραπεζών. Το δόγμα που έχει υιοθετήσει η πολιτική ελίτ της χώρας είναι το εξής: «Ό,τι είναι καλό για τις τράπεζες είναι και για την Ελλάδα». Το μόνο που καταφέρνουν έτσι, πέρα από τα δραματικά αποτελέσματα για το επίπεδο διαβίωσης της κοινωνικής πλειοψηφίας, που οδηγείται στα Τάρταρα, είναι να προκαλούν γέλιο! Αστεία, για παράδειγμα, είναι η εικόνα του αντιπροέδρου της κυβέρνησης και υπουργού Οικονομικών, Βαγγέλη Βενιζέλου, όπως και του πρώην πρωθυπουργού, Κώστα Σημίτη, με αφορμή άρθρο του στην Καθημερινήτης Κυριακής, όταν υπερασπίζουν τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου και το σχέδιο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, που συμφωνήθηκε στο πλαίσιό της κατά 20%-21%, ευχόμενοι, μάλιστα, να εφαρμοστεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένα!

Για την Ελλάδα αποφασίζει ο Άκερμαν!

«Το ότι αυτή η συμφωνία είναι καλή για τις τράπεζες δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη. Η Ελλάδα είχε μικρή συμβολή στη διαμόρφωση των όρων της ανταλλαγής, που κατά μεγάλο μέρος ορίστηκαν από αντιπροσώπους του Ινστιτούτου Διεθνούς Χρηματοπιστωτικής (Institute of International Finance), διαπραγματευτική ομάδα των διεθνών τραπεζιτών, πρόεδρος του οποίου είναι ο Γιόσεφ Άκερμαν, εκτελεστικός διευθυντής της Deutsche Bank που ετοιμάζεται να αποχωρήσει», έγραφαν οι New York Times σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ τους την προηγούμενη Τετάρτη, 28 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του οποίου ο Ότμαρ Ίσινγκ, Γερμανός οικονομολόγος που υπηρέτησε στη διοίκηση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δηλώνει απερίφραστα πως η συμφωνία της 21ης «δεν θα βοηθήσει καθόλου την Ελλάδα». Ο Γερμανός τραπεζίτης δεν ρώτησε προφανώς τον Β. Βενιζέλο ούτε τον πολιτικό του μέντορα, Κ. Σημίτη, για να του ανοίξουν τα μάτια και να μην εκτίθεται με τέτοιες... άστοχες δηλώσεις, που αποκαλύπτουν, ωστόσο, την αβάσταχτη και επικίνδυνη ελαφρότητα του εγχώριου πολιτικού προσωπικού... 

(Eπίκαιρα)

του Λεωνίδα Βατικιώτη