Η απογοήτευση ενός Blogger . Τί να πούμε τί ;

Mε λέξεις δεν μπορώ να τραβήξω κάποιον έξω από το φράχτη. Καθένας τελικά θα βγει , αν βγει, σπάζοντας τη πόρτα μόνος του !

Βλέπω τον αριθμό 810 αναρτήσεις εδώ κι άλλες τόσες στο προηγούμενο ιστολόγιο μου και συνειδητοποιώ ότι η αρχική επιθυμία μου να γράφω σκέψεις για σοβαρά και ασόβαρα θέματα, για πράγματα που αγαπάω, σιγά σιγά, αναγκαστικά μετατράπηκε σε μια συνεχή ενασχόληση με τη συνολική παράνοια που ζούμε. 

Και οι ανένταχτοι περικυκλωμένοι και οι ιστορίες συνομωσίας ήθελα να βγάζουν μια τρέλλα. Να είναι εικόνες, συναισθήματα, όνειρα έξω από το φράχτη. Γιατί εκεί έξω από το φράχτη ζω εδώ και πολλά χρόνια. Εξω από το φράχτη αποφάσισα να .....

.....κατοικώ πριν από μνημόνια, πριν από τη συνολική απελπισία, πριν από το γκρέμισμα. Ηθελα να γράφω για ταινίες, μουσικές, τόπους, ταξίδια στις άγνωστες χώρες, εκείνες που ανακαλύπτουν όσοι ταξιδεύουν με έναν απλό σάκο επιβίωσης και τη φαντασία τους.

Κι όμως τα κείμενα άλλαξαν. Απέκτησαν στόχο. Συγκεκριμένο. Αναγκαστικά εγκλωβίστηκαν στα φλεγόμενα χωράφια των εντός των τειχών. Επανέφερα στη μνήμη μου όλα όσα είχα αποβάλλει συστηματικά. Επρεπε να θυμηθώ ξανά όλα όσα είχα αρνηθεί. Γνωρίζοντας το γιατί. Γνωρίζοντας την αθλιότητά τους. Τις φυλακές τους. Το περιορισμένο, στείρο, θλιβερό σενάριο της μονότονης ταινίας που προβάλλουν συνέχεια, ασταμάτητα, βασανιστικά στα μυαλά των ανθρώπων. Κι αναγκάστηκα γιατί η απάτη, η δολιότητα, η αθλιότητα των βασιλιάδων της πρόζας, των αιώνιων καρτεργάρηδων έφτασε σε τέτοια έκταση που περνάνε το φράχτη μου και με ενοχλούν. Αφάνταστα. Η δίψα γενικής ισοπέδωσης είναι τόσο μεγάλη που τρυπώνουν στα περιθώρια της σελίδας και επιμένουν να εισβάλλουν ακόμα και στις ζωές εκείνων που έχουν αποποιηθεί τα ηλίθια δώρα τους, τους ανόητους παραδείσους τους, τα ανούσια παραμύθια τους από καιρό. Ενοχλούν ακόμα κι εκείνους που εδώ και καιρό δεν ανταποκρίνονται στις προσκλήσεις στις ανόητες γιορτές τους και τους έχουν κατεβάσει το τηλέφωνο στα μούτρα τους χωρίς κανένα ενδοιασμό....

Θα αραιώσω. Δεν ξέρω καν αν χρησιμεύει να συνεχίσω να κάνω ένα κύκλο με τόσα κείμενα που έχουν ένα και μόνο στόχο. Μπορώ να περιγράψω την αθλιότητα που απλώνεται με δυο λέξεις χωρίς να ανακυκλώνω συνέχεια τα ίδια αφού δεν βγαίνει πουθενά. Οι άνθρωποι αγριεύουν. Το τοπίο θα θολώνει όλο και περισσότερο. Και χιλιάδες άνθρωποι θα βρεθούν να αυτομαστιγώνονται, θα βρεθούν να νοιώθουν ένοχοι απέναντι στα παιδιά τους, θα νοιώθουν ντροπή για το τι είναι. Κάθε μέρα με κάθε τρόπο οι ανθρώπινες ψυχές των μελλοντικών κατοίκων της συνολικής σκλαβιάς θα βομβαρδίζονται μέχρι να νοιώσουν απόλυτα ασήμαντοι, απόλυτα ανίκανοι, απόλλυτα περιορισμένοι, καταλήγοντας να μοιάζουν με θύματα ομηρίας που πάσχουν από το σύνδρομο της Στοκχόλμης.

Θα αριαώσω γιατί δεν έχω κάτι περισσότερο να πω. Ισως κάπου κάπου ένα σχόλιο για να κρατάω επαφή με τη κατευθυνόμενη πραγματικότητα, μια και θεωρώ σχεδόν αδύνατον με λέξεις να μπορέσω να τραβήξω κάποιον έξω από το φράχτη. Καθένας τελικά θα βγει , αν βγει, σπάζοντας τη πόρτα μόνος του. Ετσι γινόταν πάντα, έτσι γίνεται, έτσι θα γίνεται και στο μέλλον. Δεν έχει σημασία πόσες φορές θα τονίσουμε το όχι με λόγια. Οι πράξεις είναι που θα κατευθύνουν τα πάντα. Ακόμα κι αν δεν προφέρουμε ποτέ τη λέξη.

Δύσκολο. Μιλάμε για μεσαίωνα. Δεν είναι μεσαίωνας. Ο μεσαίωνας ήταν σκοτεινός αλλά γεμάτος από πράγματα που έπρεπε να ανακαλυφθούν, χώρες που δεν είχαν ανακαλυφθεί ακόμα, μνήμες από αυτά που προηγήθηκαν ανέπαφες.... αυτό εδώ δεν είναι σκοτάδι. Είναι απλά έλλειψη από φως.

Καλή συνέχεια σε όλη τη παρέα και κάπου κάπου θα τα λέμε....

http://vasiliskos2.blogspot.com/