Η γιαγιά μου η καλή ! Έκανε πολλά ! Εγώ τι κάνω γι αυτή ;

Όταν μικρή έβρισκα δυσκολίες ήξερα ότι υπήρχε μια αγκαλιά όπου θα ήταν απάγκιο για όλα, ακόμη και για τις αταξίες μου. Ήταν η αγκαλιά της γιαγιάς! Όταν χανόμουν μέσα της  δεν φοβόμουν τίποτε, ενώ ακόμη και σήμερα νιώθω την ζεστασιά και την θαλπωρή της.

Πίστευα ότι γνώριζε τα πάντα, αφού είχε μια απάντηση για όλες τις απορίες μου -και ήταν πολλές-.Ήξερα ότι με προστάτευε και με φρόντιζε ενώ  πάντα μου φίλαγε λιχουδιές και κεράσματα.

Τα αποφθέγματά της γεμάτα σοφία, άλλα με στωικότητα ενώ όταν έκρινε ότι έπρεπε ήταν γεμάτα επαναστατικό λόγο. Όταν  δεν καταλάβαινα κάτι και εκείνη δεν έπρεπε να επεκταθεί μου έλεγε με ύφος που δεν μου έδινε τα περιθώρια να επιμείνω: όταν θα μεγαλώσεις θα καταλάβεις.

Μεγάλωσα, κατάλαβα, και πάντα θα νιώθω ευγνωμοσύνη στη γιαγιά Φιλία γιατί ήταν εκεί κατά τη διάρκεια της παιδικής μου ηλικίας και στη .......

....διαμόρφωση του χαρακτήρα μου.

Ακούγοντας τα τεκταινόμενα στο Γηροκομείο Αθηνών που μου προκαλούν φρίκη για την κατάντια μας, χωρίς να θέλω να πω μεγάλη κουβέντα δεν διανοούμαι τη γιαγιά μου αφημένη σε ένα χώρο αφημένων αξιοπρεπειών. Παρεμπιπτόντως για εμένα το ίδιο φρικτή είναι η έννοια του βρεφοκομείου, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Αν αναλογιστούμε πόσο προσπάθησαν οι πρεσβύτεροι μας για να μας κάνουν αυτάρκεις και χρήσιμους ανθρώπους, εμείς τους το ξεπληρώνουμε με το να τους έχουμε μακριά από ότι μπορεί πλέον να τους δώσει χαρά και λόγο ύπαρξης, την οικογένειά τους.

Λέγεται ότι πράττεται η παραμονή τους σε ιδρύματα λόγω συνθηκών. Ποιά  να είναι άραγε η συνθήκη που μπορεί να σε κάνει να απομακρύνεις από κοντά σου τον γονέα σου και να τον αφήνεις σε έναν χώρο ψυχρό, απρόσωπο στερώντας του το δικαίωμα να ζει;

Αν επισκεφτείτε ένα γηροκομείο θα δείτε τόση θλίψη στα απλανή βλέμματα των "τροφήμων" όπως τους αποκαλούν, ενώ με την παραμικρή εκδήλωση τρυφερότητας αρχίζουν να κυλούν τα δάκρυα στα πρόσωπά τους.

Πολλοί θα πουν ότι στον χώρο αυτό οι άνθρωποι τους έχουν φροντίδα και οργάνωση που έχουν ανάγκη λόγω βεβαρημένης υγείας. Δεν διαφωνώ χρειάζονται  φροντίδα και εμείς θα πρέπει να την παρέχουμε προς εκείνους. Όμως ας γνωρίζουμε καλά ότι χρειάζονται περισσότερο απ΄ όλα πιο πολύ τον σεβασμό μας, την αγάπη μας και την αναγνώρισή μας. Αυτά χρειάζονται και δεν μπορούν να τα βρουν σε κανένα "οργανωμένο χώρο".

Ας παραμερίσουμε λίγο τις προτεραιότητές μας  στο να γίνουμε μεγάλοι και τρανοί και ας δώσουμε μια ευκαιρία ανθρωπιάς στη ζωή μας η οποία είναι η συνύπαρξη  με τα ηλικιωμένα άτομα της οικογενείας μας.

Είναι βέβαιο ότι πιο πολύ θα μας βοηθήσει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας και στην ολοκλήρωσή μας ως άνθρωποι η συνύπαρξη με τη γιαγιά και τον παππού, παρά να ζούμε σε ένα τυποποιημένο περιβάλλον χωρίς ζεστασιά και ανθρώπινα συναισθήματα.

Γιατί εκεί έχουμε οδηγηθεί  τελικά, να υπάρχουμε βάσει κινηματογραφικών ή τηλεοπτικών προτύπων και όχι βάσει των οικογενειακών αρχών και παραδόσεων.

Ας αναλογιστούμε το διώξιμο της θλίψης και της κατήφειας  από τα κουρασμένα πρόσωπά τους με μια αγκαλιά μας, ένα χάδι μας, έναν λόγο τρυφερό και ας τολμήσουμε να σπάσουμε τον κλωβό της απανθρωπιάς και αποξένωσης που μας θέλουν να ζούμε και ας ορίσουμε νέες προτεραιότητες στη ζωή μας. Προτεραιότητες προς την ανθρωπιά, την καλοσύνη και την αξιοπρέπεια. Αξίζει τον κόπο!

Με τιμή

Φιλία Βαγιάκα

Από Xrisostomo: Δείτε και το video