Όχι αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς αναδόμηση της εξουσίας και της δικής μας ζωής

Πιθανόν αυτές τις μέρες να κυοφορείται και να μεθοδεύεται η τελική μορφή της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους. Να συζητείται ποιά συμφέροντα θα θιγούν και πώς θα διασφαλισθούν οι δικλείδες ασφαλείας της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, έτσι ώστε να βγεί όχι μόνον αλώβητη αλλά κερδισμένη κι ενισχυμένη. 
 

Να σχεδιάζονται και να κλειδώνουν το «πώς» και το «μετά» - με το «αν» απλώς να διαψεύδεται στο πλαίσιο της γνωστής, πια, προπαγάνδας.

Ωστόσο το ζητούμενο για την υποψιασμένη, πλέον, κοινωνία είναι η όποια αναδιάρθρωση να συμπαρασύρει και όλους τους εκπροσώπους του αναξιόπιστου πολιτικού λόγου όπως και τους.....
......υπέρμαχους απολογητές και προπαγανδιστές που όλον τον τελευταίο χρόνο διαστρέβλωναν την πραγματικότητα βαφτίζοντας το εξαρχής αδιέξοδο - και για την απλή κοινή λογική - σε μοναδικό δρόμο και προοπτική.

Η διαφαινόμενη αναδιάρθρωση του χρέους θα αναδείξει τη μεγάλη αλλά και γνωστή τοις πάσι αλήθεια. Ότι δηλ. το πρόβλημα ήταν και θα παραμείνει πολιτικό.  Ότι δηλ. η προσπάθεια της χώρας να μαζέψει τα κομμάτια της και να ανασυνταχθεί θα εξαρτηθεί και πάλι από το ποιός θα αναλάβει να φέρει σε πέρας την αποστολή...

Και αυτός ο κάποιος αποδείχτηκε ότι δεν μπορεί να είναι η σημερινή κυβέρνηση. Ούτε βέβαια και ο αντιπολιτευτικός της κλώνος που απλώς περιμένει για μια από τα ίδια τα γνωστά. Και ούτε βέβαια μια αριστερά που διασπασμένη ψάχνεται και βρίσκεται στην απλή διαμαρτυρία. Ούτε η ανυπακοή που μπορεί να γκρεμίσει τα πάντα αλλά δεν μπορεί να κτίσει τίποτε.

Υπό αυτές τις συνθήκες οδηγούμαστε σ’ έναν κίνδυνο, σ’ ένα αναγκαίο και πιθανά καλό, και σ’ ένα καλό και πιθανά σωτήριο. Ο κίνδυνος είναι η μετά-την-αναδιάρθρωση χώρα να μετατραπεί σ’ ένα απέραντο πολιτικό δικαστήριο. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την έγκαιρη λήξη της ατιμωρησίας - που όσο κρατιέται στο ψυγείο θα εμπλουτίζεται κι από νέες πολιτικές αμαρτίες. Το αναγκαίο είναι η διακομματική συγκυβέρνηση που ενδεχομένως να εξελιχθεί θετικά αν ενισχυθεί, με ισότιμες και ανεξάρτητες συμμετοχές, από διακεκριμένες προσωπικότητες σε τομείς που έχει ανάγκη η χώρα για να αναπτυχθεί.

Το καλό είναι η γνώση και η αυτογνωσία που απόκτησε η κοινωνία μας αυτούς τους τελευταίους δώδεκα μήνες και τις οποίες αναμένεται να «εξαργυρώσει» σε αυτές τις πιθανές νέες συνθήκες ενός πιο ξεκάθαρου αλλά και απαιτητικού πολιτικού τοπίου.

Γνώση για τα πεπραγμένα και τη συμπεριφορά των πολιτικών. Για τα μέσα ενημέρωσης και το παιγνίδι τους. Αυτογνωσία για την εικονική σιγουριά του δημοσίου. Για το που οδηγεί η ανεκτικότητα στη διαφθορά. Για το που οδηγεί ένας τρόπος  ζωής που εξαρτιέται από τα δανεικά και θεοποιεί την υπερκατανάλωση. Και το κυριότερο. Γνώση ότι η δημοκρατία και η κοινωνική πρόοδος απαιτούν προσωπικό κόστος και σκληρή ατομική και συλλογική προσπάθεια.

Γνωστές και απλές αλήθειες που όμως άλλο είναι, σαν κοινωνία, να τις γνώριζες  και να μην χρειαζόταν να τις εφαρμόζεις και τελείως άλλο να τις βιώνεις και να εξαρτιέται από αυτές η επιβίωση και η συνέχεια σου. Όχι στην αναδιάρθρωση, λοιπόν, χωρίς την παράλληλη αναδόμηση της εξουσίας.  Όχι μόνο της κεντρικής αλλά και της δικής μας.

Δ. Τρικεριώτης