Οποία αθλιότης… Ε…. και ?

Στον απόηχο του ανεξέλεγκτου ντόμινο των ξεσηκωμένων λαών που θερίζουν απ άκρου σ άκρον τους δυνάστες τους, μόνο ντροπή μπορεί να προκαλεί η ακατάσχετη συμπερασματολογία - ειδημόνων και μη – οι οποίοι επιχειρούν να κρύψουν τον κατάπτυστο συμβιβασμό τους πίσω από κωδικοποιημένες εκτιμήσεις για τον όγκο και την μαχητικότητα των τελευταίων απεργιακών κινητοποιήσεων.  

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ 

Όλοι τους θαύμασαν την πρωτοφανή συμμετοχή του κόσμου στις ογκώδεις διαδηλώσεις που θύμισαν στον ουρανό της Αθήνας πως τούτη τη γη την κατοικούν ακόμη άνθρωποι που.....

...καταδυναστεύονται και τσαλαβουτούν καθημερινά σε ανείπωτη δυστυχία.  

Ε…. ΚΑΙ??? 

Ο πρώτος θαυμαστής άλλωστε των μαζικότατων κινητοποιήσεων, ήταν ο πρωθυπουργός της υποταγής, της πολιτικής εξαπάτησης και του εθνικού ξεπουλήματος.

Δεν έκρυψε άλλωστε και τον διακαή πόθο του να δώσει κι αυτός το … «αγωνιστικό» του παρόν στην απεργιακή κινητοποίηση.

Δεν είναι επομένως προσόν από μόνο του το να είσαι …θαυμαστής των αποφασισμένων και των οργισμένων ανθρώπων. 

Όλοι τους επίσης επιδόθηκαν σε έναν ντροπιαστικό ναρκισσισμό, αντιμετωπίζοντας ως άβουλα κουκιά όλους εκείνους που πλαισίωσαν τα γκλαμουράτα πανώ της συντεχνιακής κομματοκρατίας που καταδυναστεύει το συνδικαλιστικό κίνημα με στόχο την κοντόφθαλμη χειραγώγησή του. 

Ε… ΚΑΙ???

Σας εμπιστεύτηκαν… πλαισίωσαν τα πανώ σας… κι εσείς τους είπατε σε απλά ελληνικά: "Παρελάσατε… φωνάξατε… ξεδώσατε… και τώρα γυρίστε στο σπίτι μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστούμε και πάλι την παρουσία σας για να δικαιώσουμε την «ηγετική» μας φυσιογνωμία..." 

Ο πολιτικός ναρκισσισμός όμως, όπως και η καπηλεία της εμπιστοσύνης του κινήματος, δεν είναι αυτό που προσδιορίζει από μόνο του και την ταυτότητα και κυρίως την ιδιότητα του πολιτικού ηγέτη.

Έτσι, η επόμενη μέρα, βρίσκει: 

1. Την κυβέρνηση των νέων Τσολάκογλου να συνεχίζει ανεμπόδιστη το έργο της καθολικής αποδόμησης με νομοθετήματα και πολιτικές που αποσυνθέτουν τη ζωή μας και γυρίζουν βίαια την κοινωνία σε έναν πρωτοφανή εργασιακό - και όχι μόνο – μεσαίωνα… Και

2. Τους «ηγέτες» του κινήματος να φυλλομετρούν τα επίχειρα της οργανωτικής επιτυχίας άλλης μιας κινητοποίησης που αντί να την αναβαθμίσουν σε επέλαση του ξεσηκωμού την υποβάθμισαν σε παρέλαση άβουλων κλακαδόρων.  

Οποία αθλιότης…  

ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΙΧΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ. 

Κι αυτά ήταν…

1. Η διάχυτη οργή στα πρόσωπα των εργαζομένων για τις πολιτικές που επιδίδονται σε αδίστακτο πλιάτσικο στη ζωή και καταδικάζουν την καθημερινότητά τους στη δυστυχία και την απόγνωση.

2. Ο διάχυτος θυμός για ένα πολιτικό σύστημα αδίστακτο που επελαύνει, στρογγυλεύει τις γωνίες και εν τέλει κουκουλώνει τα τερτίπια του σε βάρος ολόκληρης της κοινωνίας.

3. Το διάχυτο μίσος για όλους εκείνους που καταδυναστεύουν τη ζωή των πολιτών, το μέλλον του τόπου τους και το αύριο των παιδιών τους.

4. Η αποφασιστικότητα να τους τσακίσουν και να εκδικηθούν παραδειγματικά και για την πολιτική εξαπάτηση και για την κατευθυνόμενη δυστυχία που στο διάβα της σαρώνει τα πάντα, ξέροντας πως η λύτρωση και η ανάσταση θα έρθει μόνο μέσα από την αποφασιστική συντριβή της σαπίλας και της αθλιότητας του πολιτικαντισμού.  

ΟΙ ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΟΜΩΣ ΓΙ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΠΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ ΗΓΕΤΕΣ. 

Υπάρχουν μόνο θλιβεροί και εν πολλοίς συμβιβασμένοι διοργανωτές. Είναι όλοι εκείνοι που…

1. Δεν τόλμησαν να μετατρέψουν σε εργαλείο ανατροπής το θυμό, την οργή και το μίσος των εργαζομένων γα τους εκποιητές της ζωής και της καθημερινότητάς τους.

2. Δεν τόλμησαν να βγάλουν ούτε ένα συμπέρασμα από τον ξεσηκωμό στις Αραβικές χώρες για το πώς ανατρέπονται οι δυνάστες και ο πολιτικός και εθνικός δωσιλογισμός.

3. Δεν τόλμησαν να ρίξουν το σύνθημα της εξέγερσης και του καθολικού ξεσηκωμού με στόχο την άμεση ανατροπή και την παραδειγματική τιμωρία του κυβερνητικού θίασου, που θα οδηγούσε στην άμεση ανακοπή του ολέθριου σχεδίου που αποσκοπεί στον γεωπολιτικό αφανισμό της χώρας και την απόλυτη εξαθλίωση ολόκληρης της Ελληνικής κοινωνίας.

Γι ακόμα μια φορά αποδείχτηκε πως το πολιτικό σύστημα είναι στο σύνολό του συμβιβασμένο, παραδομένο στους σχεδιασμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης. 

Ανίκανο και άβουλο να αρθρώσει λόγο πολιτικής ανατροπής.

Καταδικασμένο ακόμα και μέσα από τις όποιες φραστικές μεγαλοστομίες του να ανταποκρίνεται πειθήνια στο συμπληρωματικό ρόλο που του έχουν αναθέσει.

Οι εργαζόμενοι γι ακόμα μια φορά έκαναν το καθήκον τους και ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του «πεζοδρόμιου». 

Οι «ηγετίσκοι» τους γι ακόμα μια φορά έκαναν το δικό τους καθήκον. 

Ευνούχισαν ακόμα έναν αγώνα….

Τον καταδίκασαν γι ακόμα μια φορά στην πολιτική απαξίωση…

Συνέβαλαν γι ακόμα μια φορά στην περαιτέρω εμπέδωση μιας συνείδησης αναποτελεσματικότητας και καπριτσιόζικου συμβιβασμού…

Και οδήγησαν γι ακόμα μια φορά τους εργαζόμενους από την παρέλαση όχι στη Βουλή για να την εκκενώσουν από το συρφετό που την έχει μετατρέψει σε πολιτική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα πολιτικά τους ανομήματα και σε άντρο επεξεργασίας και υλοποίησης των πλέον εφιαλτικών πολιτικών που γνώρισε ποτέ ο τόπος, αλλά ...στο σπίτι τους αγκαλιά με την ανέχεια και τη δυστυχία. 

Το βέβαιο είναι πως όσο κάποιοι θα απεραντολογούν αναζητώντας το βαθμό ωρίμανσης των «αντικειμενικών και των υποκειμενικών προϋποθέσεων» του ξεσηκωμού, αυτός ο λαός θα βρει τον τρόπο ν ανάψει μόνος του τη σπίθα που θα απαλλάξει τον τόπο από τους ανίκανους φαφλατάδες που είναι πιο άτολμοι ακόμα και από τους πασχαλιάτικους κουραμπιέδες. 

Πηγή