Η αυτοκριτική και η αυτογνωσία μέσα ευημερίας και επαγγελματικής επιτυχίας

Ζούμε σήμερα στην εποχή του καταναλωτισμού και του άκρατου-αθέμιτου ανταγωνισμού σε όλα τα επίπεδα(όσα έχουν μείνει τέλος πάντων με την κρίση που μας δέρνει) όπου κυριαρχεί το πνεύμα του υλικού ευδαιμονισμού, της επιβολής και της προσπάθειας κυριαρχίας προς τους άλλους με κάθε μέσο-τρόπο. 

Οι διαπροσωπικές σχέσεις έχουν ατονίσει ή και εξαλειφθεί σε μεμονωμένες περιπτώσεις και μέσω αυτής της αλόγιστης προσπάθειας για κέρδος, επιτυχία, αναγνωρισιμότητα και κάθε είδους διάκριση χαλαρώνουν οι δεσμοί και πολλές φορές τα πνεύματα οξύνονται με αποτέλεσμα να δημιουργούνται κρίσεις τόσο σε προσωπικό όσο και επαγγελματικό επίπεδο...

Το κύριο μέσο που χρησιμοποιούν κατά κόρον οι άνθρωποι με σκοπό να επιβληθούν προς τους άλλους είναι η άσκηση κριτικής με.....

..χρήση δυσμενών σχολίων. Άτομα που υιοθετούν τέτοιου έιδους συμπεριφορές σπάνια προκόβουν και πετυχαίνουν τόσο στη προσωπική τους ζωή όσο και στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία καθώς στην πρώτη περίπτωση δεν έχουν ως στόχο να βελτιώσουν το σύντροφό τους αλλά να τον δυσφημήσουν και να τον υπονομεύσουν με συνέπεια να χάνεται η αγάπη και η συντροφικότητα και στη δεύτερη περίπτωση δημιουργείται κακό κλίμα στην ομάδα εργασίας λόγω της απογοήτευσης και της αποθάρρυνσης των κρινόμενων.

Για τους παραπάνω λόγους λοιπόν η κριτική δεν είναι μια απλή υπόθεση και δεν θα πρεπει να γινεται πρόχειρα και χωρίς περίσκεψη. Χρειάζεται καλλιέργεια κριτικής σκέψης και υπευθυνότητα. Πρέπει να μάθει κανείς πρώτα να κρίνεται και μετά να κρίνει.

Αυτό μπορεί αν συμβεί μονάχα με ανάπτυξη της αυτοκριτικής η οποία συμβάλλει στην απόκτηση γνώσεων γύρω από το «εγώ» μας και στην καλλιέργεια πνεύματος μετριοφροσύνης και διαλλακτικότητας. Η κριτική λοιπόν προϋποθέτει την αυτοκριτική. Είναι δίκαιο και αρμοστό κανείς να κρίνει και να ελέγχει τους άλλους, και το κάνει σωστά και ωφέλιμα μόνο εφόσον κρίνει και ελέγχει τον εαυτό του. Και το σημαντικότερο είναι ότι αποβάλλει από πάνω του την προσπάθεια για επιβολή και κυριαρχία. Σε διαφορετική περίπτωση όμως, κλείνει τα μάτια στα λάθη και στις αδυναμίες του βλέποντας μόνο προτερήματα και ικανότητες, καταλήγει σε επιφατικές κρίσεις και σε φιλαυτία και καταντά υπερόπτης, νάρκισσος και φιληδονιστής.

Γίνεται λοιπόν ευρέος αποδεκτό πως με την αυτοκριτική διατηρείται η εμπιστοσύνη και το μέτρο σε ένα ζευγάρι και καθίσταται ένα άτομο ικανό να μετάσχει στην παραγωγική διαδικασία και να γίνει κοινωνικά λειτουργικό.

Η αυτογνωσία επίσης η οποία εκπηγάζει από την αυτοκριτική απομακρύνει το άτομο από το σκόπελο της έπαρσης, επικουρώντας το να σχηματίσει ορθή συνείδηση και αυτοκυριαρχία. Έτσι ότι κι αν κάνει και ότι βάλει ως στόχο θα είναι συνυφασμένο με τα μπορώ του. Είναι ωφέλιμο λοιπόν να γνωρίζουμε όσο γίνεται πιο αντικειμενικά κάθε πλευρά του εαυτού μας(σωματική, πνευματική και ψυχική) να έχουμε δηλαδή το λεγόμενο «Γνώθι Σαυτόν» που αποτελούσε πάγια αρχή των προγόνων μας.

Συγκεκριμένα ως προς τη σωματική μας κατάσταση θα πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιληφθουμε τις δυνατότητες και της αδυναμίες μας όταν θα πρέπει να επιλέξουμε εργασιακό προσανατολισμο. Ακόμα πιο ωφέλιμο είναι να γνωρίζουμε τις πνευματικές μας δυνατότητες κάτι που συμβάλλει στο να γνωρίζουμε τις κλίσεις μας και να μην εκφράζουμε ανόητες απόψεις και στοχασμούς.

Τέλος εξίσου σημαντικό είναι να έχουμε επίγνωση και των «ψυχικών δυνάμεων-αντοχών» μας για τις εκάστοτε δραστηριότητες που θα πραγματοποιήσουμε..

Όταν λοιπόν η κριτική συνεπικουρείται από την αυτοκριτική, γίνεται δύναμη εξωτερικής και εσωτερικής κάθαρσης. Όταν όμως λείπει ο αυτοέλεγχος και η αυτογνωσία καλλιεργούνται πάθη και το άτομο δεν δύναται να απελευθερωθεί από ταπεινά ένστικτα.

ΥΓ: Όταν το λογικό αγρυπνά, στραμμένο προς τα μέσα, κρατά ορθάνοιχτα τα μάτια της ψυχης.

Πηγή :