Ο μεν Γιώργος Παπανδρεου ο δε Αντώνης Σαμαράς. Και οι δυο μας έπεισαν και μας ενθουσίασαν !

Μόλις ο Γιώργος Παπανδρέου κατέβηκε από το βήμα της ΔΕΘ, από όπου, με περισσή πειστικότητα, μας εξήγησε τη λύση του προβλήματος της Ελληνικής Οικονομίας, ανέβηκε σ’ αυτό ο Αντώνης Σαμαράς, από όπου, με περισσή πειστικότητα, μας εξήγησε τη λύση του προβλήματος της Ελληνικής Οικονομίας.

Και οι δύο καταχειροκροτήθηκαν από το ακροατήριο της ομιλίας τους, πράγμα που σημαίνει ότι και οι δύο, όχι απλώς έπεισαν, αλλά ενθουσίασαν για την ....  ορθότητα των επιχειρημάτων τους, την παρουσίαση των οποίων προπαρασκεύασαν, με σκληρή νυχθημερόν εργασία, τα κομματικά επιτελεία τους, αποτελούμενα από την αφρόκρεμα της εγχώριας και διεθνούς εξειδικευμένης στα οικονομικά γνώσης, πανεπιστημιακού (τουλάχιστον) επιπέδου.

Η ίδια παράσταση, στήνεται στην ίδια.....
...σκηνή (των εγκαινίων της ΔΕΘ) κάθε χρόνο, τα τελευταία 36 χρόνια της «μεταπολίτευσης».

Τα ίδια επιτελεία, με άλλα, προφανώς, πρόσωπα, κάνουν την ίδια δουλειά, όλα αυτά τα χρόνια, για να προβάλλουν, κάθε χρόνο, στη βιτρίνα της ΔΕΘ την «πραμάτεια» τους, δηλαδή την οικονομική πολιτική της (εκάστοτε) Εξουσίας.

Μαίου του 2010, με τον Νόμο 3845 («Μνημόνιο»), στον σύνδικο της πτώχευσης, το ΔΝΤ @ Σία.

Και, το ακόμη τραγικότερο γεγονός, είναι ότι πέραν της πτώχευσης, με την υπογραφή αυτής της Συνθήκης, αλώθηκε η Εθνική Ανεξαρτησία της Χώρας. 

Αφήνω ασχολίαστο, το παράδοξο φαινόμενο της ύπαρξης θράσους που επιτρέπει στους κυριότερους συντελεστές αυτών των δύο τραγικών απωλειών να εμφανίζονται, λίγους μήνες μετά την Εθνική αυτή καταστροφή και ταπείνωση που αυτοί προκάλεσαν, ενώπιον της κοινωνίας, επαιρόμενοι για τις αποφάσεις τους (!!!) και ερωτώ:

-         Επί 36 χρόνια, όλοι αυτοί οι, πανεπιστημιακού (τουλάχιστον) επιπέδου, που αποτελούσαν την αφρόκρεμα της εγχώριας και διεθνούς, εξειδικευμένης στα οικονομικά, γνώσης, δεν έβλεπαν «πού πάει το πράμα»; Δεν έβλεπαν, με τα μάτια της επιστήμης τους, την ολέθρια πορεία και την καταστροφική «κλίση» που είχε πάρει το πλοίο «Ελλάς» ;;;

Η απάντηση έρχεται αυθόρμητα, μόνη της:

-  Το έβλεπαν πάρα πολύ καθαρά και αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι, ευρισκόμενοι εκτός κυβέρνησης, το έλεγαν και το κατέθεταν με κάθε ευκρίνεια.

Μόλις, όμως, ο Λαός τους ανέθετε τη διαχείριση/Κυβέρνηση και έπαιρναν το Ταμείο στα χέρια τους, έκαναν τα αντίθετα από αυτά που έλεγαν για να πάρουν αυτοί, αυτή τη διαχείριση.

Με απλά λόγια: Το ότι, επί 36 χρόνια, το καθεστώς πολιτικό σύστημα, δημιούργησε όλες τις προϋποθέσεις της πτώχευσης και της απώλειας της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας, δεν οφείλεται σε έλλειψη των απαραίτητων γνώσεων της Οικονομικής επιστήμης, αλλά σε κάτι άλλο.

Το τι είναι αυτό το «κάτι άλλο», που αποδείχθηκε τόσο καταστροφικό και ολέθριο για την Ελληνική κοινωνία, το καταμαρτυρούν δύο αυτόπτες μάρτυρες του εγκλήματος.

Ιδού οι μαρτυρίες τους:

1^η Μαρτυρία:

-         «Ποιες είναι οι αόρατες δυνάμεις που διατηρούν τέτοιο σταθερό χάσμα μεταξύ ρητορείας και πράξης στην πολιτική;»…. «πρόκειται για άγνοια, για ανικανότητα, ή τελικά για την απουσία πολιτικής βούλησης;» 

Διερωτάται ο Τάσοσς Γιαννίτσης, καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, πρώην Υπουργός και «εξ απορρήτων» του επί 8ετία πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, στο «ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ».

Και την απάντηση την δίνει ο ίδιος, στο ίδιο κείμενο του, ομολογώντας:

-         «Εμείς οι ίδιοι (συλλογικά), που πιστέψαμε για δεκαετίες στην κοινωνική και αναπτυξιακή λειτουργία του κράτους, καταστρέψαμε την αξιοπιστία του με τη μετατροπή του από εργαλείο άσκησης πολιτικής σε εργαλείο ιδιοποίησης εξουσίας για προσωπικά (ατομικά ή συντεχνιακά) οφέλη». 

2^η Μαρτυρία:

Γράφει (στις 15-02-2009), ο Αλέκος Παπαδόπουλος, εν ενεργεία βουλευτής (τότε), επί χρόνια διακεκριμένος Υπουργός του ΠΑΣΟΚ σε καίρια Υπουργεία, από τους λίγους πολιτικούς με έργο στο ενεργητικό του, στον πρόλογό του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του “ Τα βήματα του Έστερναχ» :

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με όρισε υπουργό οικονομικών -σε πολύ δύσκολη στιγμή για τη χώρα- προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων. Σας λέω ειλικρινά ότι εξέτασα το πρόβλημα από όλες τις πλευρές:

• Το έπιασα από τα έσοδα• από τους φόρους, από τη φοροδιαφυγή, από τη μαύρη οικονομία, από τη διαφθορά, από τους εφοριακούς και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.

• Το έπιασα από τις δαπάνες• από τη σπατάλη, από τα ρουσφέτια, από την εν γένει λεηλασία των δημοσίων πόρων, από τις προσλήψεις, από τη λειτουργία των δημοσίων οργανισμών -και από πού δεν το έπιασα.

• Το έπιασα από τη πλευρά της οικονομικής ανάπτυξης και μεγέθυνσης• από την αύξηση του ΑΕΠ από τη μείωση του πληθωρισμού και της ανεργίας, από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.

• Το έπιασα από την ανάγκη να εισέλθουμε στην ευρωζώνη• από τα προγράμματα σύγκλισης και σταθερότητας, από τα κριτήρια της «οικονομικής και νομισματικής ενοποίησης» (ΟΝΕ), από το σύμφωνο σταθερότητας, αλλά και από τις εμπειρίες άλλων χωρών.

• Το έπιασα από την πλευρά της ηθικής διάστασης• από την ενοχή απέναντι στις επερχόμενες γενιές, από το ύψος των τόκων που θα πνίξουν τα παιδιά μας τα επόμενα χρόνια, από την απαράδεκτη κατάσταση του να ζει ένα ολόκληρό έθνος με δανεικά.

• Το ανέλυσα και από την πλευρά της εθνικής αξιοπρέπειας.

Όλα αυτά τα πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και μάλιστα πολλές φορές συγκρούστηκα για αυτά ακόμα και με αγαπημένους μου φίλους. Μέσα από όλη αυτή τη διαπάλη που έγινε στο μυαλό μου, αυτό που κατέληξα, δεν ήταν απλά το συμπέρασμα σύνθετων συλλογισμών, ούτε μόνο το απόσταγμα πλούσιων εμπειριών ήταν, ας μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω έτσι, ήταν μία φοβερή αποκάλυψη. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!

• Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού•

• Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του•

• Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει ή να ζητήσει και κανένα φόρο για τη λειτουργία του κράτους•

• Αυτό το σύστημα είναι που σε κάθε του βήμα ασχολείται μόνο με το περιβόητο πολιτικό κόστος και τις δημοσκοπήσεις, που είναι έρμαιο του λαϊκισμού και του κυνηγητού των εντυπώσεων, που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του.

Αυτή η πατερναλιστική ή, καλύτερα, ψευδό-πατερναλιστική αντίληψη του πολιτικού συστήματος είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας».

Αυτές οι δύο έγκυρες μαρτυρίες προσώπων που πρωταγωνίσθηκαν στην πολιτική σκηνή, επί σειρά ετών, αποτελούν εκπληκτικό ντοκουμέντο αυτοπτών μαρτύρων του εγκλήματος, που περιγράφουν και φωτογραφίζουν με απίστευτη ευκρίνεια τον ένοχο του μεγάλου εγκλήματος της καταρράκωσης και, τελικά, της πτώχευσης της Ελληνικής οικονομίας.

Αποτελούν τη χαριστική βολή στο αρρωστημένο καθεστώς πολιτικό σύστημα.

Σας συνιστώ να τις διαβάσετε και να τις ξαναδιαβάσετε λέξη-λέξη.

Αποτελούν ένα μνημείο ειλικρίνειας και πολιτικού θάρρους, αρετές «εν πλήρη ανεπαρκεία» στο σύγχρονο Ελληνικό πολιτικό τοπίο.

Το πρόβλημα της Ελλάδας, λοιπόν, που συνεχίζει να υπάρχει μετά και από την πτώχευση, μετά και από την άλωση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας (για την απόκτηση της οποίας έχουμε χύσει ποτάμια αίματος) δεν είναι τεχνοκρατικό, δηλαδή δεν οφείλεται σε λανθασμένους χειρισμούς της Οικονομικής επιστήμης. Το πρόβλημα είναι καθαρά ΠΟΛΙΤΙΚΟ.

Σαν τέτοιο, δεν μπορεί να λυθεί με όλα αυτά που μας αράδιασαν πάλι και φέτος, από του βήματος της ΔΕΘ, οι πολιτικοί μας ταγοί, οι «ηγέτες της πτώχευσης».

Τά πολιτικά προβλήματα,λύνονται ΜΟΝΟ με πολιτική λύση.

Αυτή τη στιγμή, υπό τις παρούσες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί και υπό την παρούσα συγκυρία, η μόνη πολιτική λύση που μπορεί να δοθεί, ώστε να βγεί η κοινωνία μας από το αδιέξοδο στο οποίο την έχει οδηγήσει το αρρωστημένο καθεστώς πολιτικό σύστημα, είναι η ανάδειξη (από μία ισχυρή κοινωνική συσπείρωση) μίας, κατά τεκμήριο ικανής να διαχειριστεί την κατάσταση, ΝΕΑΣ ΗΓΕΣΙΑΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, στην οποία δεν μπορεί να έχει θέση κανένα πρόσωπο του συστήματος αυτού.

Αυτή η ηγεσία, θα οδηγήσει τη χώρα, αρχικά στον σωστό δρόμο της αντιμετώπισης της τρέχουσας οξείας κατάστασης του χρέους και αμέσως μετά, στην ανασύνταξή της, με μία βαθειά τομή στο Σύνταγμα, ώστε να αποκλείσει από τη πορείας της προς το μέλλον, την επανάληψη των ιδίων φαινομένων που οδήγησαν στη σημερινή πτώχευση, οικονομική και κοινωνική.

Όλα τα άλλα που λέγονται, για τους τερείς άξονες  και τους τέσσερις πυλώνες του ΠΑΣΟΚ, για για τις επτά προτάσεις του Σαμαρά και για το 8ο θαύμα του Αλέξη, αποτελούν ανούσιες φλυαρίες για να μπερδεύουν εμάς τους πολίτες στα άγνωστα, θολά και, για τους περισσότερούς μας, δύσβατα επιστημονικά μονοπάτια της Πολιτικής Οικονομίας.

Όσοι δε, αναφέρονται σε αυτά, το κάνουν για να μεταφέρουν τη συζήτηση μακρυά  από την παραπάνω απλή πραγματικότητα, που αποτελεί γι αυτούς πεδίο χαμένης μάχης.

Με τη σκέψη αυτή, βρισκόμενοι λίγο μακρύτερα από τις επικείμενες εκλογές ΟΤΑ, θα πρέπει να βρούμε τρόπους να ενισχύσουμε, όπου υπάρχουν, τις ακομμάτιστες φωνές και όπου δεν υπάρχουν, να ψηφίσουμε ΛΕΥΚΟ.

του Όθωνα Ιακωβίδη
http://activistis.gr/