Στην δικιά μας Ελλάδα αυτό που μετρά ΔΕΝ είναι το «τί ξέρεις, αλλά το…Ποιόν ξέρεις;

Ψηλά στο λόφο της Ακρόπολης τα πεντελικά μάρμαρα ακτινοβολούν λουσμένα στο φώς του Αττικού ήλιου … Ο ανάλαφρος μπάτης  έχει τη μεθυστική αλμυρά του Σαρωνικού δεμένη με λεμονανθό..

Κάτω από την ελιά, ο Δάσκαλος καθισμένος και γύρω του μαγεμένοι οι μαθητές.. Ο λόγος του κομψός, άρτια τα επιχειρήματα ανοίγουν διάπλατα οι ορίζοντες της αντίληψης που γλυκαίνει τις ψυχές την ίδια στιγμή που παιδεύει τη διανόηση.. Εδώ τα μονοπάτια γίνονται λεωφόροι που οδηγούν μέσα από την φιλοσοφία και την επιστήμη στη γνώση…

Όσοι θέλουν μπορούν έτσι να δρέψουν τους καρπούς , να ....

..γευθούν αυτή την απαράμιλλη ικανότητα του ανθρώπινου νου να επικοινωνεί με σύμβολα, με ιδέες, να κατανοεί να σκέφτεται….

Στην άλλη άκρη της Αθήνας, ίδια η μυσταγωγία της μάθησης, ίδιες οι προοπτικές της ανθρώπινης διανόησης, της σκέψης…Εδώ όμως, στο Αριστοτέλειο Λύκειο – αντίθετα με την Πλατωνική Ακαδημία – ο δάσκαλος δεν κάθεται…Τα λόγια και το σώμα του διεγείρουν στην πορεία του περιπάτου τα μυαλά των δικών του μαθητών, επικοινωνούν λογικά, εμπειρικά, αντικειμενικά με τους κανόνες της επιστήμης …Και οι μαθητές ακολουθούν προσεκτικά, μεθοδικά τον Δάσκαλο με κιναισθητική και συνάμα διανοητική κομψότητα και ακρίβεια….

Α, η ομορφιά της επιστήμης, της φιλοσοφίας, η γοητεία της μάθησης, της απόκτησης γνώσεων σε όλο τους το μεγαλείο!

Ναι, ναι, χρειάζεται να τα θυμόμαστε αυτά τα πράγματα που και που, γονείς και παιδιά, ακαδημαϊκοί δάσκαλοι και μαθητές να μην ξεχνάμε οτι εδώ στο δικό μας στον ελληνικό χώρο γεννήθηκαν, Φιλοσοφίες, Επιστήμες, Παιδαγωγική …

Και να μη ξεχνάμε παρά την συστηματική προπαγάνδα κάποιων δήθεν «προοδευτικών» ότι οι δάσκαλοι (πολλοί παπάδες) δίδαξαν στα ελληνόπουλα τη γλώσσα, την παράδοση, τις αξίες στους δύσκολους και σκοτεινούς αιώνες της Τουρκοκρατίας…

Ο κόσμος άλλαξε, όμως, και άλλαξαν οι καιροί!

Σωστά! Τώρα ζούμε σε εποχές «εικονικής πραγματικότητας» τα κομπιούτερ υποκαθιστούν (ή γίνεται προσπάθεια να υποκαταστήσουν) τους δασκάλους και τις δασκάλες αλλά οι διαπιστώσεις από αντικειμενικές ερευνητικές προσπάθειες είναι ότι  τίποτε δεν αντικαθιστά τη ζεστασιά, τη δύναμη της μυσταγωγίας ανάμεσα στον δάσκαλο-τη δασκάλα και τον μαθητή-την μαθήτρια¨.

Τι σηματοδοτεί, λοιπόν, η διαπίστωση ότι στις μέρες μας ο κόσμος άλλαξε και άλλαξαν οι καιροί;

Ίσως για το λόγο αυτό, και μερικούς άλλους, βλέποντας την κατάρρευση της πεμπτουσίας της Παιδείας (και όχι της διαδικασίας της εκπαίδευσης) τώρα πια μερικοί αρχίζουμε να σκεφτόμαστε μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο μεγάλη υπόθεση νάσαι κάτοχος γνώσεων που ως δάσκαλος επιθυμείς και κατέχοντας τις δεξιότητες πασχίζεις να τις μεταλαμπαδεύσεις και ως μαθητής, αφού τις αποκτήσεις, να τις επιδείξεις όταν και όπου χρειαστεί καθώς στην δικιά μας Ελλάδα αυτό που μετρά ΔΕΝ είναι το «τί ξέρεις, αλλά το…ποιόν ξέρεις;»

Γιατί φαίνεται ότι χάθηκε, δυστυχώς, η πνευματικότητα;
Γιατί χάθηκε η μυσταγωγία της γνώσης;
Γιατί χάθηκε το μεράκι και η αφοσίωση στο ρόλο του δασκάλου;
Γιατί έχασαν τα παιδιά μας τη γοητεία στο ρόλο του μαθητή;
Γιατί χάθηκαν οι χαρισματικοί και ταλαντούχοι δάσκαλοι;

Θα μου πείτε στην Ελλάδα πότε αναγνωρίσαμε τον προικισμένο, τον αφοσιωμένο τον καλό δάσκαλο και πότε θεσπίσαμε τοπικά περιφερειακά και ΕΘΝΙΚΑ βραβεία για να ΒΡΑΒΕΥΣΟΥΜΕ τον καλύτερο δάσκαλο;

Τι κρίμα, αλήθεια για όλους εμάς που λεγόμαστε δάσκαλοι, που η κοινή γνώμη μας εντάσσει στην κατηγορία των ανθρώπων του πνεύματος!

Τι κρίμα και για τα παιδιά μας από το νηπιαγωγείο μέχρι το Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ!
Τελικά, τι κρίμα για την κοινωνία!…

Πηγή : του Καθηγητή ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ