Συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε σκαλιά σε ένα δρόμο που μας μεταβάλει σε καρικατούρα ευρωπαϊκής χώρας

Έχω μερικές φορές την αίσθηση πως κατεβαίνουμε, ως χώρα, ένα ακόμη σκαλί, αλλά για κάποιο λόγο δεν το καταλαβαίνουμε. Τον Μάιο τρεις άνθρωποι που δούλευαν σε μια τράπεζα, για να βγάλουν το μεροκάματο, δολοφονήθηκαν από τις μολότοφ που έριξαν κάποιοι.

Μέχρι σήμερα δεν έχουν βρεθεί οι ένοχοι, παρότι υπάρχουν ενδείξεις πως πρόκειται για κλασικές φιγούρες και όχι παντελώς άγνωστους.

Πριν από λίγο καιρό πάλι, κάποιος έστειλε μια βόμβα με αποδέκτη τον κ. Χρυσοχοΐδη και σκότωσε τον υπασπιστή του. Την περασμένη Δευτέρα ένας δημοσιογράφος εκτελέσθηκε με τρόπο που θυμίζει Κολομβία ή Μεξικό. Αυτά τα τρία περιστατικά, το ένα μετά το άλλο, κάνουν πολύ μεγάλη ζημιά στη χώρα, την υποβαθμίζουν με τρόπο που πονάει πολύ περισσότερο από τις ενέργειες της Moody's.

Το καταλαβαίνουμε όμως; Αντιλαμβανόμαστε πλήρως πώς μας.....

..βλέπουν οι απ' έξω, αλλά και σε τι αφασία έχουμε πέσει ως κοινωνία για να τα θεωρούμε όλα αυτά φυσιολογικά ύστερα από μερικές ημέρες; Δεν νομίζω, αλλιώς δεν θα αφήναμε ακόμη σήμερα ελεύθερη την επικοινωνία μέσω κινητού κάθε μαφιόζου ή άλλου φυλακισμένου, που δίνει οδηγίες για ένα ακόμη χτύπημα.

Η ελληνική κοινωνία έχει μαζέψει μερικά δύσοσμα αποστήματα που μοιάζουν να έχουν ενωθεί με ένα μαγικό, δηλητηριώδη τρόπο και να απειλούν πλέον ευθέως τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή. Το απόστημα των «επαγγελματιών της βίας» μεγάλωνε εδώ και χρόνια και μας άφηνε αδιάφορους, εκτός από τις περιπτώσεις που το «παράκανε», όπως στα Δεκεμβριανά. Το απόστημα της ελληνικής μαφίας επίσης μεγάλωσε τα τελευταία χρόνια μέσα σε ένα γενικότερο κλίμα ανομίας, όπου ο καθένας κότσαρε ένα φάρο αστυνομικού αυτοκινήτου και το έπαιζε «νονός». Με τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια φωτίσθηκε, όμως, και ένα άλλο απόστημα, αυτό που έχει να κάνει με μια ιδιότυπη δημοσιογραφία που κινείτο μεταξύ της αποκάλυψης και των πληρωμένων καταχωρίσεων ή επιθέσεων. Δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στον δολοφονηθέντα συνάδελφο ούτε και σε όσους πράγματι άνοιξαν δρόμους με αποκαλύψεις σε blogs κ.λπ. Αναφέρομαι, όμως, σε ανταλλαγές απειλών, εμφανώς κατευθυνόμενες επιθέσεις και άλλα ανορθόδοξα που προκύπτουν από μια προσεκτική ανάγνωση επιστολών και κειμένων.

 Ένας άλλος κόσμος, πολύ σκοτεινός, αναπτύχθηκε και σαν κοινωνία του επιτρέψαμε να σκοτώνει με μολότοφ, να δολοφονεί με αυτόματα και να εκτελεί προσωπικότητες καλυπτόμενος πίσω από την ανωνυμία. Οταν τα τρία αποστήματα μεγάλωσαν και ήλθαν σε επαφή ήταν φυσικό να παράξουν μεγάλες ποσότητες δηλητήριου, ακόμη και νεκρούς.

Η αστυνομία πρέπει και μπορεί να κάνει τη δουλειά της και να βρει τους ενόχους. Όλοι εμείς, όμως, πρέπει να αναρωτηθούμε αν μπορούμε να συνεχίσουμε να κατεβαίνουμε σκαλιά σε ένα δρόμο που μας μεταβάλει σε καρικατούρα ευρωπαϊκής χώρας.

Πηγή :

Του Αλεξη Παπαχελα στην Καθημερινή