Πολυτεχνείο

Δημήτρης Δανίκας στο ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

Λένε ότι η γενιά του Πολυτεχνείου ευθύνεται για όλα. Οτι οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» φοιτητές παρέδωσαν τα «όπλα».
Οτι αντάλλαξαν τις ιδέες τους έναντι παχουλών μισθών και κυβερνητικών αξιωμάτων. Οτι με την συνεχή διαπλοκή με την εξουσία εκμαυλίστηκαν ομαδικώς. Και ότι αυτοί ήταν που άνοιξαν ορθάνοιχτα τις πόρτες σε διαφθορά, συναλλαγή και σε υποταγή!

Επομένως και εκ του αποτελέσματος κρίνοντας προδοσία η κατάληξη του «Πολυτεχνείου». Επομένως κατάρα η ευλογία. Και επομένως καλύτερα, που λέει ο λόγος, να μην είχε γίνει!...

..

Ολα αυτά είναι ανοησίες. Προερχόμενες από μια απελπιστικά ρηχή ανάγνωση της πραγματικότητας. Γιατί κάθε επεισόδιο της Ιστορίας αξιολογείται με τα κριτήρια της εποχής. Γιατί εκ των υστέρων η κάθε κριτική εμπεριέχει μεταφυσικούς συλλογισμούς. Και γιατί πολλοί εξ ημών και υμών θέλουν να ξεχνούν. Αρκετοί μάλιστα έχουν πάρει γομολόστιχα και σβήνουν ότι βρουν μπροστά τους. Οτι τους βολεύει. Και ότι τους απαλλάσσει από τις δικές τους, προσωπικές, ευθύνες!

Πού ήταν ο Αθηναικός λαός εκείνο το βράδυ; Φυσικά στα σπίτια τους. Τι έκαναν; Ολοι με τ αυτιά κολλημένα στα ραδιόφωνα. Τι ήθελαν; Αρκετοί κατηγορούσαν τους εξεγερμένους. Οτι με την στάση τους ενισχύουν τις κατασταλτικές δικτατορικές δυνάμεις. Οτι με το αντάρτικο που έστησαν θα την πληρώσουμε όλοι. Και ότι μπορεί τα «παιδιά» να είναι προβοκάτορες. Αν όχι όλοι, τουλάχιστον αρκετοί. Εντεταλμένοι των μυστικών υπηρεσιών της Χούντας!

Ψέματα; Και πόσοι, εκείνες τις μέρες, έσπευσαν; Ελάχιστοι. Συγκριτικά με το σύνολο των πολιτών της πρωτευσουσας. Πόσοι θαρραλέοι τόλμησαν να δρασκελίσουν το κατώφλι της πύλης; Ελαχιστότατοι. Αυτή το αληθινό επιμύθιο του ρεπορτάζ!

Ακόμα χειρότερα. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων σε παθητική στάση. Αρκετοί βολεμένοι με το στρατιωτικό καθεστώς. Αρκετοί χειροκροτητές του μυστριού του Παττακού. Και μάλιστα οικειοθελώς. Να τα λέμε. Να μην κρυβόμαστε!

Επομένως μια μερίδα της φοιτητικής Νεολαίας οι μπροστάρηδες. Οι ανήσυχοι. Οι τολμηροί. Οι ανυπάκουοι. Οι αντάρτες. Οι μαχητές των δημοκρατικών ελευθερών. Αυτοί αγωνίστηκαν. Αυτοί έπαιξαν τη ζωή τους κορώνα γράμματα. Αυτοί δολοφονήθηκαν. Αυτοί βασανίστηκαν. Αυτοί Θερμοπύλες φύλαξαν!

Και η συνέχεια σαν θεατρική παράσταση. Με την απελευθέρωση εκατομμύρια έπιναν νερό στο όνομα των αγωνστών του Πολυτεχνείου. Εκατομμύρια στην καθιερωμένη πορεία. Εκατομμύρια στεφάνια και λουλούδια. Εκατομμύρια ραβασάκια μνήμης, αγάπης και σεβασμού στην καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου!

Οι περισσότεροι θεατές. Οι περισσότεροι υποταγμένοι. Συμφιλιωμένοι. Παραδομένοι!

Αποτέλεσμα; Η Χούντα γκρεμίστηκε από την δική της ανικανότητα. Από την δική της προδοσία προς το Κυπριακό. Από αμερικανικό «δάχτυλο». Για μια ακόμα φορά η χώρα ελευθερώνεται από ξένες δυνάμεις. Οπως με το ’21. Οπως πάντα. Αυτή η πραγματικότητα!


Επομένως και κρίνοντας εκείνες τις μέρες, εκείνα τα παιδιά, εκείνο το αντάρτικο ένα έχω να πω. Τιμώ εκείνους τους αγωνιστές. Ανεξάρτητα με την διαδρομή τους. Αναξάρτητα από την ενσωμάτωσή τους. Γιατί, αγαπητέ, εκείνοι τουλάχιστον έκαναν το καθήκον τους, εμείς απλοί θεατές!

Και κάτι ακόμα. Το θάρρος τους με ξεπέρασε. Εγώ προσωπικά, δεν θα το έκανα. Το ομολογώ. Δειλός αλλά με απεριόριστη εκτίμηση προς όλους αυτούς. Επώνυμους και ανώνυμους. Με απεριόριστη ευγωμοσύνη. Τουλάχιστον μέσα σ αυτά τα εφτά χρόνια κάποιοι Ελληνας αναβίωσαν και τίμησαν την Ρωμιοσύνη. Υποκλίνομαι!

Click here to